Sala taneczna

Weszłam do pustej sali tanecznej i rozejrzałam się. Ta, w której kiedyś tańczyłam była zdecydowanie mniejsza. Usiadłam na schodach w oczekiwaniu na innych uczniów.

Wszedłem do sali tanecznej i od razu zauważyłem swojego kota. Podszedłem do niej i usiadłem obok. - Co tak szybko stamtąd zwiałaś? - zapytałem z rozbawieniem.

- Szybko? - prychnęłam - Pół nocy u ciebie siedziałam. Żałuję tylko, że nie zrobiłam ci zdjęcia, jak spałeś.

- Jednak koci instynkt wziął górę? - zapytałem zaśmiewając się lekko i rozejrzałem po całej sali. - Duża przestrzeń, to jest to.

- Tańczyłam w takiej o połowę mniejszej. Masakra - powiedziałam patrząc w lustro i poprawiłam włosy.

- Na takiej można więcej ciekawych manewrów wykonać, choćby i nawet grupowych. Ciekawe czy nauczycielka planuje jakieś występy, może i nawet musicale przy pomocy Katriiny - zamyśliłem się i przeczesałem włosy.

- Chciałabym - mruknęłam przygryzając wargę - Ciekawe czy ktokolwiek by się na to zgodził.

- Trzeba to zasugerować nauczycielce, albo nauczycielkom - wzruszyłem ramionami.

- Nieeeeech ktoś wreszcie przyjdzieeeeeee - powiedziałam przeciągając się.

Spojrzałem na swój telefon i zmarszczyłem brwi. - Przyszło mi powiadomienie od apki szkolnej. Lekcja tańca odwołana.

- Eh świetnie - prychnęłam - A byłam taka szczęśliwa. Wiesz jak ja dawno nie tańczyłam? Dokładnie od wczoraj, no ale jednak! Napisali chociaż czy mamy coś w zamian?

- Możliwe jest kreatywne pisanie - odpowiedziałem przeglądając bibliotekę muzyczną w telefonie i puściłem Slipknot - Psychosocial. Wstałem i pociągnąłem ją za ręce by wstała. - Kto mówi, że nie możemy choć trochę potańczyć?

- Tańczyć ... do tego? - zaśmiałam się - No niby jak?

- Daj się ponieść wewnętrznej psychopatce i będzie okej, improwizacja - zaśmiałem się i spojrzałem w jej oczy. - Ty nie dasz rady?

Colette wszedł do sali tanecznej. W sumie nigdy nie robił tego tak na poważnie, zawsze to było tylko coś w stylu rozładowania nadmiaru energii, co mu naprawdę wychodziło. Niby według profesjonalistów byłyby to zwykłe tańce-wygibańce, to dla niego było takie... em, uwolnienie energii, pozytywnych emocji i rozdanie uśmiechu innym. Uwierzcie mi, gdybyście go oglądali, to padlibyście ze śmiechu.

Zrobił krok i już był w środku.

— Heyka! — rzucił na wejściu z uśmiechem na ryjku.

Już miałam zacząć tańczenie od ślizgu na kolanach, ale do sali wszedł jakiś chłopak i niestety musiałam się powstrzymać.
- No cześć - powiedziałam poprawiając włosy.

- Witam. Lekcja jest odwołana niestety, nauczycielka niedysponowana - westchnąłem.

Teraz ten uśmiech zmienił się w prostą kreseczkę. Szkoda, pierwszy dzień, pierwsza lekcja, a tu taki klops.

— W takim razie... miłej zabawy, Gołąbeczki — wypowiedział to wszystko z uśmiechem, aby nie było, że to jego wredna strona, bo takowej nie miał. Po prostu wyczuł, że między tą dwójką może coś zaiskrzyć.

Wyszedł z sali tanecznej i wrócił do swojego pokoju.


//Papatky! <3

- Ooooookeeeeeeeeej - mruknęłam unosząc brwi - No to ten ... To ja pewnie też pójdę. Chociaż nie. Zostałabym poćwiczyć.

- A co planujesz ćwiczyć? - zapytałem i usiadłem ponownie. Łokciami oparłem się o schodek za sobą.

- A co można ćwiczyć w sali tanecznej? - zapytałam uśmiechając się - Oczywiście, że będzie to granie na skrzypcach. Daj mi chwilkę, tylko po nie pójdę.
Wyleciałam z sali jak burza i pobiegłam do swojego pokoju po instrument.

- Nie wiem, czy to jest odpowiedź poprawna, ale niech jej będzie - westchnąłem do siebie gdy wyszła.

Kilka minut później wróciłam do sali ze swoimi ledowymi skrzypcami. Dostałam je od rodziców kilka lat temu i w tamtej chwili stały się moimi ulubionymi.
- Gotowy? - zapytałam zapalając lampki w skrzypcach.

- Wow... - spojrzałem zaskoczony na skrzypce. - Pewnie, dawaj, gwiazdo estrady - zaśmiałem się.