Mała fontanna

Spoczęłam obok niej, starałam się zachować dystans.
- Szczerze? Wszyscy gdzieś znikli, a ja zostałam sama w tamtej głównej sali.

-Nie nawet nie było w głównej sali..-zaśmiałam się głośno. -Przepraszam. .-powiedziałam szybko.-Nie panuje nad skalą głośności. .

- N-nie, nie! Jest okej, masz naprawdę ładny śmiech- oparłam się łokciem o swoje kolano.- Słuchanie go to sama przyjemność.

Mina mi trochę zrzędła.
-Bardzo zabawne...-powiedziałam łapiąc długie do pośladków, białe włosy i zakrecajac aby utworzyć ładny, duży kok. Spielam go czarną, brokatową klamrą wyjęta z kieszeni spodni.

- Nie żartowałabym w takiej sprawie, doprawdy urocza z Ciebie istotka. Sama jestem takim małym potworkiem, co chichocze jak szatan- burknęłam z komicznym wyrazem twarzy.

Spojrzałam na dziewczynę wyobrażając sobie ja jako takiego władcę piekła. . Takie małe wśród płomieni. ..Strzeliłam sobie dłonią w czoło z własnej głupoty.
-Aua..-potarłam je następnie po czym znów na nią popatrzyłam. -Heh.. Skąd jesteś?

- Em... Rosja, ale dobrze umiem angielski i planuję w końcu ogarnąć do końca koreański. A skąd Ty?- zaczęłam bujać nogami.

-Teoretycznie z LA. To znaczy urodziłam się tam i mieszkałam ale moja babcia była z Azji, dziadek z Włoch, mama urodziła w Grecji a tata we Francji... Nie pytaj..-machnelam ręką uśmiechając się. -Na jakie lekcje chodzisz?

- Na pewno skrzypce i... I... I? Sama nie wiem na co matka mnie zapisała, muszę być dobrej myśli. Wszystko byleby nie taniec i chór, nienawidzę tego cholerstwa.

-oo...Ja właśnie zapisałam się na taniec..-powiedziałam.  -Tylko na to mogłam z własnej woli..-cmoknęłam. -Zawsze coś!

- Ja uczę się baletu od dzieciństwa, ale po prostu taniec nie jest dla mnie. Nie czuję się w tym dobra i nie przepadam za wysiłkiem fizycznym.

-Rozumiem.-powiedziałam zanurzajac palce w wodzie i popychajac jednego z kwiatów dalej. -Najważniejsze to robić to co się lubi i chce. Wtedy jest łatwiej.

- Ja sama nie wiem czego chcę, ale to chyba część mojego charakteru- poprawiłam włosy przeczesując je płynnym ruchem palców.

-Nie znam zbyt dużo ludzi którzy wiedzą czego chcą. .. To znaczy.. Ja w ogóle mało ludzi znam. Wole się nie przywiązywać. -powiedziałam dmuchając w falisty kosmyk który spadł mi na twarz.

- Ja w życiu wolałam skupić się na samo udoskonalaniu, raz się zakochałam i wszystko mi się rozsypało jak domek z kart. Nie chciałabym tego powtórzyć, więc się pilnuję.

-Zakochałaś się? -zapytałam zaciekawiona. -Możesz mi o tym opowiedzieć?

- Em... Nie mam nic do ukrycia. Zakochałam się we własnej przyjaciółce, ona była hetero, zerwała kontakt, ja się załamałam. Później miałam delikatne problemy z zaakceptowaniem siebie.

-Amm. Mhm.. Wybacz. Byłam ciekawa jak wygląda to uczucie..

Elisabeth i Alexander wyglądali na sympatycznych; Ophelie odprowadziła ich wzrokiem, gdy popędzili na norweski. Ciężar w jej klatce piersiowej trochę zelżał; to nie było takie straszne.
Jej uwagę zwróciły dwie inne dziewczyny, również siedzące przy fontannie; po zebraniu myśli Ophelie poczekała na krótką przerwę w rozmowie i wykorzystała ją żeby do nich podejść.
- Widziałyśmy się w bibliotece, prawda - ", zwróciła się do tej z jasnymi włosami, zerkając też na drugą. - Sorry jeżeli to brzmi jakbym podsłuchiwała, ale... Rozmawiacie o miłości?

-W bibliotece? -zdziwiłam się. Przez moment analizowałam czy przypadkiem faktycznie mnie tam nie było. Nie no chwila... jeszcze nie zwariowałam.
-Musiałaś mnie chyba z kimś pomylić, nie było mnie tam jeszcze. Ale nic się nie stało. -uśmiechnęłam się do niej.
-No... Można tak chyba powiedzieć. Próbujemy raczej.

Powoli wyszła z budynku i odetchnęła świeżym powietrzem. Było tu jeszcze parę osób. Odgarnęła włosy i poprawiła szarą bluzę, w takim odsłonięciu- szara długa bluza i podarte jeansy wyglądała jak mały słodki chłopak. Ale to jej nie przeszkadzało, lubiła tak wyglądać. Spojrzała na osoby, zagadać czy nie? Nadal bardzo się wstydziła wykonać pierwszy krok. Jednak po chwili namysły skierowała się na łąkę
Np. Łąka

.

- Możliwe. - przyznała nerwowo. -P-przepraszam.
No, nowy dzień, nowa wtopa. Życie.
- Cały czas tu nikogo nie znam. - przyznała, nerwowo bawiąc się materiałem swojego rękawa. -Pewnie jeszcze przez miesiące będę wszystkich mylić, to takie... Dziwne.

-No spokojnie. . Mówiłam ze nic się nie stało. -zaśmiałam się tym razem pilnując głośności.
-To nic takiego. Dla mnie wszyscy ludzie wyglądają tak samo wiec luzik. -pocieszyłam dziewczynę.

Przyszłam z laptopem pod pachą. Tak, świetne miejsce i na rozluźnienie się oraz w miarę było jak tu oddychać. Usiadłam na schodach, położyłam urządzenie na kolanach. Podniosłam jego czarną, błyszczącą klapę i nacisnęłam przycisk. Po kilku minutach zaczęłam pisać pierwsze wyrazy książki, na którą naszła mnie wena.