Sala do kreatywnego pisania

-Wszystko w porządku-powiedziałam poprawiając włosy.

- To dobrze - zamknęłam laptopa i wstałam, położyłam na chwilę rękę na ramieniu Zoe. - Jeśli miałabyś jakieś problemy, możesz się do mnie zwrócić o pomoc - uśmiechnęłam się i wyszłam.
NP: Pokój Katriiny Sovallainen.

Powędrowałam za nią wzrokiem, a kiedy wyszła pisnęłam niczym małe dziecko. Zaraz potem wyszłam z widocznym bananem na twarzy.

Weszłam ze swoim notatnikiem do sali i zasiadłam za biurkiem, miałam nadzieję, że będą uczniowie na lekcji.

Weszłam do sali, ubrana w beżowe spodnie i białą koronkową bluzkę, pod którą miałam bladożółtą koszulkę. - Dzień dobry - zwróciłam się z uśmiechem do nauczycielki i zajęłam miejsce przy stole.

Wszedłem do sali, ku mojemu zaskoczeniu zauważyłem znów tą młodą nauczycielkę. - Dzień dobry - rzuciłem do nauczycielki i usiadłem naprzeciwko kuzynki. - Hej Erica - wyjąłem notes i zacząłem w nim z nudów coś bazgrać. Czemu by nie spróbować z pisaniem?

- Oh... Dzień dobry - przywitałam dyrektorkę wstając na chwilę z miejsca. Nie spodziewałam się wizytacji. Usiadłam i zaczęłam szukać w notesie listy z uczniami.

Weszłam do sali bardziej z ciekawości, niż z realnej potrzeby uczestniczenia w zajęciach.
- Cześć, Katrina. Frekwencja rozbraja, prawda? - uśmiechnęłam się krzywo.

Przywitałam się z Mattem i rozejrzałam po sali, ku swojemu zaskoczeniu, wyrażonym zamruganiem oczami, zauważyłam dyrektorkę. Była... Piękna z tej odległości. Wróciłam spojrzeniem na stół, ale po chwili znów podniosłam wzrok i zauważyłam ulubioną nauczycielkę wszystkich uczniów.

- Cześć Benita. Racja... - westchnęłam ciężko. - Słyszałam o Twoim włoskim. Kiepsko jak tylko jedna uczennica...

- Ale przynajmniej pojętna - mruknęłam, dmuchając na paznokcie pociągnięte jasnobeżowym lakierem. Zauważyłam Amber i zawisłam z ustami złożonymi w dzióbek nad paznokciem. - Co to? Hospitacja? Już?

-Dzień dobry-powiedziałam wchodząc do sali. Rozejrzałam się i zobaczyłam...dyrektorkę? Dziwne. Usiadłam na swoim miejscu i zerknęłam na moją ulubioną nauczycielkę, po czym zaczęłam bezcelowo bazgrać po tyle zeszytu.

Zestresowana pierwszą lekcją szukałam sali. Miałam jak zwykle na sobie T-shirt z jakimś zespołem, strasznie dużą czarną bluzę i luźne spodnie takiego samego koloru. Po chwili latania po korytarzu znalazłam sale. Otworzyłam powoli drzwi.
-D-Dzień dobry.-Powiedziałam i uśmiechnęłam się szeroko zamykając za sobą drzwi. Przeleciałam wzrokiem po klasie idąc w stronę wolnego krzesła. Usiadłam i wyjęłam z torby swój zeszyt do tego przedmiotu i czarny długopis. Podrapałam się po czerwonym policzku, tak mam jak się stresuje. Mam do kogoś zagadać? Za bardzo się wstydzę jak zwykle. Przełknęłam ślinę i nie wiedząc co mam zrobić z dłońmi, dałam je na kolana

Lekko spięta wstałam i wzięłam oddech. - Dzisiaj zaczniemy od improwizacji. Bez żadnego przygotowania, notatek, od razu zacznijcie pisać powieść albo wiersz, jaki przyjdzie wam na myśl - uśmiechnęłam się lekko. - Chcę zobaczyć jak wam pójdzie. Kierujcie się chwilą, pierwszym lepszym natchnieniem. Za pół godziny zbiorę i przeczytam, co wymyśliliście.

Na wpół weszłam, na wpół wbiegłam do sali, ale szybko wyrównałam oddech, obdarzyłam wszystkich obecnych szerokim uśmiechem i z dumą zajęłam miejsce.
- Dzień dobry wszystkim, mam nadzieję, że nie jestem spóźniona?

Pół godziny na napisanie powieści to trochę mało, więc zdecydowałam się na wiersz.

Improwizacja?... I to tak od razu?... Wiem! Fanfiction. Może Dary Anioła? Nie... Może Hobbit? O tak, i dać swoją własną postać. Wyjąłem zeszyt i od razu zabrałem się za pisanie.

Wzruszyłam ramionami i zaczęłam zapełniać kartkę równymi ciągami liter.
"„Warszawa o godzinie policyjnej jest naprawdę ładna”, pomyślał Dibelius, uśmiechając się jeszcze szerzej. Wracał z siatką świeżych bułek, dwoma butelkami mleka, serem i wędliną. Miał oczywiście niemieckie prawo do lepszej żywności, ale z poczucia obowiązku i tak zapłacił dwukrotnie więcej.
Szedł częściowo zrujnowaną Warszawą i nie mógł wyjść z podziwu, jakim cudem duch w tych ludziach jeszcze nie zanikł. Wojna, okupacja, publiczne egzekucje. Każde inne miasto już by się poddało, a to – równane z ziemią nalotami, walkami i niszczone psychicznie – nadal stawiało zacięty opór. Max w drodze przez Niemcy i Polskę czytał „Dzieje wojen i wojskowości w Polsce” autorstwa Tadeusza Korzona i był pod absolutnym wrażeniem niezłomności tego cholernego, chyba nieśmiertelnego narodu. "

Popatrzyłam z uśmiechem na swoje dzieło. Chyba nie było takie złe...

Zaczęłam w zamyśleniu stukać długopisem w ławkę, nie za głośno, by innym to nie przeszkadzało. Odsunęłam na bok grzywkę i myślałam. Może... Typowo o miłości między dziewczyną a dziewczyną. Jaką ja mam ulubioną aktorkę? No tak, Emeraude, Shadowhunters! Wzięłam zeszyt i zaczęłam pisać opowiadanie, dając siebie samą do tego świata. Od razu mi wpadł pomysł, gdzie się z nią poznam w rzeczywistości ukazanej w serialu.

Westchnęłam i zaczęłam pisać. Cokolwiek. Zaraz po przeczytaniu jednego zdania skreśliłam to. Boże, dlaczego ja zapisałam się na pisanie, skoro nie umiem? Westchnęłam przekreślając kolejne zdanie. Odnosiłam wrażenie, jakby w sali słychać było tylko. Można się jeszcze wypisać? Uniosłam głowę zerkając na innych. Jedna osoba przykuła moją uwagę. Nie widziałam jej wcześniej. Zamrugałam kilkakrotnie. Czy w tej szkole musi być tak wiele ładnych dziewczyn?

Miałam drobne problemy z zaczęciem pisania, toteż wsłuchałam się w siebie, niemal całkowicie wyłączając postrzeganie wszystkiego i wszystkich dokoła mnie. Wena przyszła szybciej niż się spodziewałam i już po chwili zapamiętale opisywałam to, co zobaczyłam za oknem.

Westchnęłam cicho i zaczęłam się przechadzać między uczniami, z ciekawości zaglądając tym osobom co pisały do kartek. Zatrzymałam się na chwilę przy szatynce z upiętymi włosami, wyglądała jakby miała porządne natchnienie, potem pochyliłam się obok Zoe, nie było zbyt dużo do zobaczenia. Zaraz potem przeszłam do chłopaka i na koniec do profesorki von Henning. Jak się spodziewałam, tematyka wojenna. Usiadłam znów za biurkiem.

- Hmmm... - zamyśliłam się chwilę. "Erica okazała się w oczach całej ekipy zupełnie inną istotą, nieznaną, tajemniczą i ze swoją rodową tradycją...". A jakby dać sobie trochę okrucieństwa mojej postaci? W sumie... W walce może być to ciekawe. Tak, na ogół spokojna, potem potwór. - Perfetto - zamruczałam pod nosem z uśmiechem i wróciłam do pisania. Po pewnym czasie wstałam i podeszłam do biurka nauczycielki, by położyć kartkę na biurku profesorki Sovallainen. Wracając przechodziłam obok dyrektorki, poczuła się trochę spięta. Zajęłam miejsce i spojrzałam na nią chwilę.