Sala do kreatywnego pisania

Po cichu wkroczyłam do sali, niedługo miały zająć się w niej jakieś zajęcia. Oczywiście nie wiedziałam, czy akurat na nie jestem zapisana... Ale chyba warto było chociaż popatrzeć?

Weszłam do sali trzymając laptopa pod pachą. Na szczęście miałam i w nim coś w rodzaju swojego elektronicznego notatnika z listą uczniów. - Dzień dobry - przywitałam się z dziewczyną, która już była w sali i usiadłam za biurkiem. Otworzyłam urządzenie i weszłam w notatnik.

Weszłam do sali z lekkim uśmiechem i sporym notesem w dłoni, w środku był długopis. - Dzień dobry - przywitałam się i usiadłam obok Koreanki. - Hej, nie znamy się chyba - podałam jej rękę - Erica.

- Shiriov- uścisnęłam jej dłoń.- Miło mi Cię poznać, Erica. Mam nadzieję, że poznamy się bliżej- moje ustach pojawił się wyraźny banan.

Weszłam cicho do klasy z kubkiem owsianki w dłoni i oplotłam wzrokiem pomieszczenie, chyba było wyremontowane przez wakacje. Albo po prostu nie pamiętam jak wcześniej wyglądało. Siadłam przy końcu stołu i położyłam zdezelowany już notatnik z obgryzionym długopisem na blacie przede mną. Zjadłam trochę owsianki. Jednak nie jestem spóźniona, o dziwo.

Ophelie spokojnym krokiem weszła do pomieszczenia, chłonąc jego uspokajającą atmosferę. Tak. Właśnie tego potrzebowała.
Usiadła za biurkiem i wyjęła z torby nowiutki zeszyt i piórnik, po czym rozejrzała się. Rudą dziewczynę już kojarzyła; jej wzrok spoczął na tej drugiej. Wyglądała znajomo i po chwili Ophelie już wiedziała na pewno; to ją widziała wcześniej w bibliotece.
"Ah, biali ludzie.", przemknęło jej przez myśl i na twarz wypełzł jej niekontrolowany uśmieszek.
- Cześć. - powiedziała do jasnowłosej dziewczyny.

- Shiriov... Jesteś z Rosji? - zapytałam lekko zaskoczona, wyglądała mocno na Azjatkę. Może mieszana? Albo adoptowana? W sumie, nie będę wchodzić z butami w jej historię. Jeśli będzie chciała powiedzieć, to może kiedyś się dowiem. Poprawiłam grzywkę.

Weszłam do sali-Dzień dobry-powiedziałam siadając na jakimś miejscu. No nie wierzę. Znowu ona. Zamrugałam kilkakrotnie. Co za cudowny zbieg okoliczności. Patrzyłam na nią chwilę. Jakie ja mam szczęście.

- Dzień dobry - odpowiedziałam dziewczynie o jasnych falowanych włosach i wstałam. - Zapowiada się, że to już wszyscy. Widzę, że są dwie osoby, które nie chodzą na lekcje skrzypiec i gitary, więc się przedstawię jeszcze raz. Nazywam się Katriina Sovallainen, wiadomo już chyba czego uczę. Wyglądam młodo, ale szacunek w relacji uczeń - nauczyciel i tak pożądany - uśmiechnęłam się lekko i spojrzałam na dziewczynę, która powiedziała mi cześć. - Więc poznajmy się trochę -  przeniosłam wzrok na Koreankę. - Przedstaw się krótko i powiedz, jaki gatunek lubisz pisać.

"Nowy dzień, nowe..."
Okej, wystarczy.
Ophelie oblała się rumieńcem i wbiła wzrok w swój zeszyt. Nie tak to sobie zaplanowała, kompletnie nie tak. A na dodatek w międzyczasie zdechła jej bateria w telefonie, więc nie mogła nawet wysłać do nikogo żałościwego esemesa.

- Widzę, że panna chyba odleciała na chwilę - westchnęłam i spojrzałam na dziewczynę, która prawie że nie miała włosów. - Może Ty się przedstawisz, opowiesz co najbardziej lubisz pisać?

Uniosłam wzrok na nauczycielkę, której nigdy nie posądziłabym o bycie choćby pełnoletnią, ale czego mogłam się spodziewać po tej szkole. Skrzypce i gitara zdecydowanie nie dotyczyły mnie, więc uznałam, że czas zacząć uważać, bo jeszcze pominę jakąś istotną informację, pewnie wszyscy już wiedzieli z jaką nauczycielką mają do czynienia. Ja niekoniecznie. Otworzyłam notatnik, włączyłam długopis. Zjadłam trochę owsianki. Wtedy zwróciła się do mnie. Przełknęłam jedzenie i odezwałam się:
-Aiden Chase. Krótkie formy i trochę poezji.

- Poezja, ciekawie - odpowiedziałam z uśmiechem i spojrzałam z powrotem na dziewczynę, która się pomyliła co do mnie. - Twoja kolej.

- Proza. - odpowiedziała, nieśmiało unosząc wzrok znad zeszytu. - Zwłaszcza opowiadania, nowele... Kiedyś chciałabym napisać powieść. Czasami zdarzają mi się wiersze, ale - zaśmiała się nerwowo - są tak złe, że nawet mój chłopak nie umie się nimi zachwycić. Nie umiem się lirycznie otworzyć.

- Poćwiczymy nad tym - zapewniłam ją i spojrzałam teraz na szatynkę, którą widziałam na swojej poprzedniej lekcji. - A Ty? - uśmiechnęłam się ponownie, ukazując przy okazji śnieżnobiałe zęby.

Czuła się mocno mocno spóźniona weszła do sali prawie nie zauważenie, miała nadzieję miała nadzieję że nikt tego nie zauważy.

Mówiła do mnie? Chyba to było do mnie. Mój Boziu jaki śliczny uśmieeech-Jestem Zoe. Piszę, krótkie opowiadania-wydukałam z trudem. Patrzyłam na nią jak zahipnotyzowana.

- Wszystko dobrze? - zapytałam lekko zmartwiona, wyglądała jakby się nie czuła najlepiej.

Dokończyłam owsiankę i usiadłam wygodniej, po turecku. Na szczęście krzesła tutaj są na tyle duże, żeby moje żyrafie, patykowate nogi ułożyły się jakoś logiczniej. Nie przyglądałam się reszcie uczennic, ale starałam się jednocześnie nie wbijać tylko wzroku w pusty kubek, by nie sprawiać wrażenia aspołecznej i nieuważnej. Złoty środek, Aiden, pamiętaj o tym cholernym złotym środku.

-Tak, wszystko dobrze-pokiwałam głową. Bo było wszystko dobrze. Powinno być. To tylko nauczycielka, Zoe wyluzuj.

Przeniosłam wzrok na spóźnioną dziewczynę. - Mogłabyś chociaż przywitać się ze mną i wszystkimi, nie gryzę, nie biję za spóźnienia - zaczęłam spokojnym tonem i oparłam się o ławkę obok szatynki. Z tego miejsca miałam idealny widok na całą klasę. - Przy okazji, opowiedz coś o sobie i o gatunku, który najbardziej lubisz pisać.

Kątem oka Ophelie zerkała na ostrzyżoną niemal na łyso dziewczynę. Miała śliczny profil i było coś melancholijnego w jej rysach; sama przyciągała wzrok.

Zaczęłam notować losowe fakty na temat ludzi wokół. Pierwsze, co rzucało mi się w oczy, w ten sposób najprościej zapamiętać imiona. Zoe - zaaferowana, podenerwowana. Ophelie - włosy. I niepewna swojej sztuki. Elizabeth - spóźniona.

-Em....przepraszam- lekko się zapowietrzyła.-Ja...jestem Elizabeth..Oxton. Najbardziej...najbardziej lubię pisać...fantastykę i w...klimatach wiktoriańskich...- ściszyła lekko głos i spuściła wzrok wbijając go w ławkę. Była bardzo spięta i zawstydzona.