Łąka

I kolejna wyjeżdża z tekstem, że są lepsze od niej, że nie jest jakaś specjalnie piękna i bla, bla, bla. Jednak tu nie chodzi o urodę, chodzi o coś innego. Colette, robiąc zdjęcie, chce uchwycić emocje, jakie towarzyszą danej osobie. W tym wypadku było widać, jak dziewczyna rozmyśla, ucieka z tego świata za pomocą muzyki i tylko tego pragnął. Uchwycić ją w tym stanie. A przy okazji te włosy go oczarowały. Jednak miał plan, jak tu wyjść z sytuacji, niczego nie tłumacząc, a przy okazji wywołać uśmiech u dziewczyny.

— Mój aparat ma specjalną moc i po zrobieniu Ci zdjęcia... ukradłem Twoje serce — wypowiedział te słowa z wielką powagą. Starał się, aby dziewczyna uwierzyła w magię, która istnieje. Tak, magię. — Jestem wróżką i mam czarodziejski aparat, nic na to nie poradzisz. — Wzruszył ramionami.

- Maigczny aparat, powiadasz? - powiedziedziałam z lekkim uśmiechem - No dobra, a mogę zobaczyć tę magię? Jestem ciekawa, jak wyszłam.

Zdjęcie, samo w sobie, było magiczne, a raczej wyglądało, jakby ktoś je zrobił istotce nie z tego świata. Przełknął głośno ślinę i wyświetlił na ekranie aparatu zdjęcie nieznajomej jeszcze mu dziewczyny. Ręce mu się lekko trzęsły, jednak nie spowodowało to żadnych problemów z ujrzeniem zdjęcia przez czerwonowłosą. Dopiero po chwili dotarło do niego to, że pokazał nie tę fotkę, co trzeba. Była ukazana ta robiona z daleka i w totalnym sekrecie przed dziewczyną. Ew.

— Przepraszam, nie to zdjęcie — wypowiedział bardzo szybko, przerzucając na to drugie zdjęcie, na którym było widać dość śmieszną minę pewnej Panienki. — O! Dokładnie to! Zobacz, jak ślicznie wyszłaś!

- Tak tak, szałowo. A tamto zdjęcie to z jakiej racji zostało zrobione? - powiedziałam patrząc na niego podejrzliwie - Nie pamiętam, żebym wyrażała zgodę na sesję.

Na jego czole pojawiła się kropelka potu, to oznacza jedno — zaczyna się stresowa. Nie wiedział, co robić, dlatego czas na wielką zabawę w improwizację. Przełączył z powrotem na zdjęcie, którego nie miała ujrzeć Pani w czerwonych włosach.

— Czy Ty tu widzisz siebie? Bo ja nie. Widzę piękną dziewczynę o czerwonych włosach, która zatapia się w świecie muzyki, obserwując naturę. Wygląda, jakby była strażniczką... nut. O! Czy Ty jesteś właśnie taką osóbką? Mogę się założyć, że się ze mną nie zgodzisz.

Akurat wszystkie słowa, jakie wypowiedział właśnie Colette były prawdą, więc tutaj jego głos nawet na chwilkę się nie załamał, ani nawet mu powieka nie drgnęła! Po chwili jednak dodał coś jeszcze, ale wcześniej zakrył jej oczy swoją dłonią.

— Widzisz siebie?

- Czyli właśnie stwierdziłeś, że nie jestem piękną dziewczyną o czerwonych włosach. Dzięki, koleś - prychnęłam, ale jednak na mojej twarzy pojawił się uśmiech - I tak, widzę siebie. Oczami wyobraźni. Widzę także twoją spoconą rękę, więc byłabym wdzięczna, gdybyś zabrał ją z mojej twarzy.

Zabrał rękę i strzelił jakąś głupią minę, która miała ukazać to, że ta ręka wcale nie była spocona i w sumie to go troszkę uraziła. Jednak po chwili uśmiech pojawił się na jego ustach.

— Ja idę bawić się ze swoim magicznym aparatem dalej, Panienko. Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy — wypowiedział to spokojnym głosem, po czym się ukłonił i oddalił. Zdążył jeszcze wspomnieć, że ma na imię Colette, gdy stał już do Niej plecami.

- A ja Nath - mruknęłam i ponownie założyłam słuchawki. Nie miałam zielonego pojęcia, co się właśnie stało, bo było to dosyć dziwne. W każdym razie, znam już więcej niż dwie osoby, czyli jest to wielki plus.

NP to się zobaczy

Weszłam na łąkę i usiadłam od razu po turecku na trawie. Rozejrzałam się dookoła. Klimat i atmosfera były... I to nawet ciekawe. Rozczesałam jeszcze na szybko włosy.

Będąc na łące usiadłam po turecku. Było już dosyć ciemno. Uśmiechnęłam się do niej delikatnie wyciągając potrzebne rzeczy.
-A właśnie..Kupiłam herbatę.-Mruknęłam podając jej plastikowy biały kubek z pokrywką, Wyjęłam swoje ołówki i szkicownik.-Usiądź jak ci wygodnie i możemy zaczynać.-Mruknęłam patrząc na numery ołówków. 2B, 3B, 5B, 6B, 8B. Wzięłam na początek 2B, a inne rzeczy położyłam na mojej teczce..

- Okej - usiadłam wygodniej, wzięłam herbatę do ręki i upiłam łyk. - Jak sobie wyobrażasz portret? Masz na myśli jakąś konkretną moją pozę?

-Hm.. Skul się może tak delikatnie i po prostu patrz się przed siebie z kubkiem herbaty...Raczej nie będzie jakaś nie wygodna poza.-Uśmiechnęłam się delikatnie, wybrałam wolną stronę w szkicowniku.-Tylko nie krzycz jak cię okropnie narysuje, jesteś ładna, a ja jeszcze ćwiczę rysowanie portretów.-Parsknęłam śmiechem. Musiałam dać jej ten komplement, ma bardzo ładną urodę, jestem ciekawa z jakiego jest kraju...

- Hmm... - skuliłam się lekko i patrzyłam w inną stronę, przed siebie po prostu. Rękę uniosłam delikatnie przed siebie, tą w której miałam kawę. - Tak jest dobrze? - zapytałam z lekko uniesionymi kącikami ust. - I ja ładna? Tak średnio bym powiedziała - zaśmiałam się lekko.

-Świetnie.-Mruknęłam zaczynając już od razu szkicować.-Jesteś bardzo ładna... I zastanawiam się z skąd jesteś.-Mruknęłam skupiona wgapiając się w dziewczynę.-Jak by co możesz oddychać czy się ruszyć, nic się nie stanie.-Parsknęłam śmiechem.-Raz na lekcji rysowałam nauczycielkę, która chodziła w te i wewte, więc.-Uśmiechnęłam się dając jej przykład, szkicując dalej..

- Dziękuję jeszcze raz - odpowiedziałam z lekkim rozbawieniem i spokojnie oddychałam, wzięłam jeszcze łyk herbaty i wróciłam do poprzedniej pozycji. - Jestem z Florencji, z Włoch - odpowiedziałam - i jak Ci wyszedł rysunek tej nauczycielki?

-Włochyyy, jest to na mojej liście gdzie chcę pojechać.-Uśmiechnęłam się szeroko do dzieczyny.-Jak? Dosyć dobrze. Podobała mi się ta nauczycielka, więc dlatego ją rysowałam...,była na zastępcwie dwa tygodnie, chyba.- A no tak, nawet jej nie powiedziałam że jestem lesbą. Znaczy jak widzę i tak nie będzie miała chyba problemu do tego, jak za raz zrozumie o co mi chodziło. Jak pisze opowiadania o miłości dwóch kobiet... By było dziwne jak by o tym pisała i nie akceptowała w realu. Spotkałam się już z dziwnymi przypadkami ludzi...

- Polecam, widoki naprawdę fajne, jest co zwiedzać... Nawet mogę Cię oprowadzać po Florencji - uśmiechnęłam się od ucha do ucha. - Musiała być naprawdę ładna, co? Moja koleżanka zakochała się właśnie kiedyś w nauczycielce... Prawie zabiła własnego brata - westchnęłam ciężko.

-Była, ale nie była aż takim moim typie.-Mruknęłam, łał nawet nie było pytań ''omg jesteś homo'' Czy coś w tym stylu.
-Czemu chciała zabić swojego brata?-Spytała zdziwiona skupiając się na rysowaniu jej oczów..

- Ponieważ się przespał z tą nauczycielką. Załamała się biedna - westchnęłam znów. - Taki średnio miły temat - uśmiechnęłam się do niej szeroko, po czym wróciłam do poprzedniej pozy. - Mam wrażenie, że jesteś czymś zaskoczona.

-Co? Serio? Jak bym była zakochana w nauczycielce, tez bym zabiła tego brata.-Mruknęłam.-Jesli chcesz gorszy pogadajmy o chorobach psychicznych.-Parsknęłam śmeichem przewracając oczami.-Em..trochę, zwykle jak coś napomnę o mojej orientacji to reakcja jest zwykle ''Co jesteś lesbą?!'' I tak dalej.-Parsknęłam śmeichem rysując ją w dalszym ciągu..

- Dla mnie to normalne - wzruszyłam ramionami i poprawiłam włosy. - Sama jestem biseksualna, wiem jak to jest - westchnęłam lekko i się znów napiłam. - I jak tam idzie rysowanie?

-Tak?- Uśmiechnęłam się do niej delikatnie.-Oh ta tęcza.-Parsknęłam śmeichem.-Dobrze, twarz włosy, zaczynam już tułów i elementy..potem tło.-Mruknęłam. Robiło się powoli co raz zimniej. Upiłam łyk herbaty.-Lubie jedynie herbatę z mlekiem...Tak wiem jestem typowym anglikiem, ale dawali mi ją od małego.-Parsknęłam śmiechem..

- Rozumiem - odpowiedziałam kiwając głową i dopiłam herbatę do końca. - U mnie zazwyczaj capuccino oraz to, przez co mówi się na nas makaroniarze, czyli makaron - zaśmiałam się lekko. - W dzieciństwie się dziwiłam, takie... Herbata z mlekiem? Ale w sumie każdy naród ma coś swojego. Francuzi żaby i ślimaki, Polacy kiszone ogórki, a to w opinii innych krajów po prostu popsute ogórki... Co kto lubi po prostu - westchnęłam.

-Piję tez herbatę z mlekiem więc.- Wzruszyłam ramionami.-Kocham makaron, najlepszy jest taki na ostro.-Mruknęłam pod nosem słuchając jej dalej.-Każdy kraj ma swoje jedzenie...Jak dla mnie najgorsze jedzenie do niemieckie uhh.- Upiłam łyk herbaty.
-A i na przyszłość, nie pij dużo herbaty z mlekiem...bo w tedy będzie ci się chciało w końcu wymiotować.- Pokazałam jej początkowy szkic.-Na razie tak to wygląda..-

- Dla mnie makaron jest taki zwykły. Może to dlatego, że mam z nim do czynienia od dzieciństwa? - wzięłam szkic i go obejrzałam dokładnie, rozdziawiłam usta z zaskoczenia. - Wow... Świetne - zamrugałam oczami.