Park

- Już nie mam kogo denerwować? Eh, to przykre - powiedziałam robiąc minę kota ze Shreka - A ten nowy koleś to kto to?

- Jest to... Jak mu było na nazwisko? Jakiś Giovanni... Ktoś z mojej ojczyzny! - zawołałam z entuzjazmem. - Ale widać, że nerwowy. Zrobił ze mnie swoją asystentkę, a chciałam sobie po prostu podbić łatwo średnią!

- No nieźle - zaśmiałam się - A fajny chociaż jest, czy tak nie bardzo?

- Jak dla mnie... Da się go lubić, jest w porządku - uśmiechnęłam się lekko. - A jak tam w waszym związku? - zapytałam i zerknęłam na nią.

- W waszym znaczy czyim? - zapytałam unosząc brwi.

- No... Twoim i Matta... - odpowiedziałam. Wyglądało niedawno jakby byli o krok od zostania parą...

- Po pierwsze : jeżeli pod nazwą związek kryjesz coś więcej niż znajomość, to nic takiego nie było. Po drugie : nie mam pojęcia dlaczego o to zapytałaś. Po trzecie : dawno go nie widziałam.

- Aaaa... Bo myślałam, że jesteście razem, to tak trochę wyglądało... - odpowiedziałam speszona.

- Że przepraszam bardzo co? - zaśmiałam się - Że ja z nim? Masz coś z mózgiem? A może mam dzwonić po egzorcystę?

- Nie mam nic z mózgiem - zmarszczyłam brwi.

- No nie powiedziałabym - mruknęłam patrząc na nią podejrzliwie.

- Nie przesadzaj, tak mi się wydawało po prostu - odparłam ledwo powstrzymując się przed odpowiedzią "nie zapędzaj się".

- Źle ci się wydawało, kochaniutka - powiedziałam uśmiechając się.

- Wiem - westchnęłam i poprawiłam włosy. - Masz już jakieś plany na dziś?

- Planowałam tu siedzieć i się wykrwawiać - mruknęłam patrząc na bandanę owiniętą wokół nadgasrtka - Ostatnie chwile życia spędzone na łonie natury - uśmiechnęłam się szeroko.

- Co Ci się stało? - zapytałam od razu pochylając się do przodu i przyglądając ranie.

- Wypadek przy pracy - powiedziałam z obojętnością w głosie - Zdarza się.

- Jakiej pracy? - zmarszczyłam brwi.

- Miałam ogarnąć charakteryzację na filmówkę i mi troszeczkę nie poszło. Heh. Takie życie.

- Aaaa... Ale aż tak, żebyś się zraniła?

- No ... sala samobójców tego ode mnie wymagała. To znaczy, nie dosłownie ranienia samej siebie, ale tak wyszło ... no i tak wyszło no.

- Aaaa... No chyba że tak - wzruszyłam ramionami i spojrzałam na swoje buty.

- No dobraaaaaa - mruknęłam wracając do obserwowania wiewiórek.

- Ciekawa, nie? - zapytałam patrząc na wiewiórkę.

- No, bardzo - mruknęłam - Ja się chyba przejdę jeszcze kawałek, a potem wrócę do szkoły. Papatki.
Wstałam i ruszyłam wzdłuż alejki.