Pokój Xaviera Amédée Donnel'a

Kącik na górze (na prawo od łóżka)

Rzut na wejście (parter)

- Xavier? - zawołałam głośno, wściekła wchodząc do jego pokój i rozchyliłam usta zszokowana umeblowaniem pokoju.

Zapukałam dość głośno do drzwi nauczyciela. Cofnelam się o dwa kroki od drzwi czekając na jakikolwiek znak, że Xavier jest w środku.

- Zara
Mruknął przeciągając się na łóżku, wziął ze sobą ręcznik i łapiąc się liny opuścił na sam dół. Zawiązał ręcznik wokół bioder podchodząc do drzwi. Oparł się o futrynę bokiem, otwierając.
- No?
Widząc w drzwiach uczennicę schował się za ścianą naciągając na siebie bluzę z wieszaka.
- Um, chwila...
Dorwał dresowe spodnie wciągając je pośpiesznie na dupsko i odrzucając w kąt ręcznik.
- Proszę, wejdź... I sorry za obrazek.

- Nie szkodzi. - mruknęłam i Wkroczyłam do pokoju. Oczywiste chyba, że moją uwagę przykuło umeblowanie, jednak nie odepchnelo mnie to jakoś bardzo mocno.
- Otóż przyszłam w pewnej, dość głupiej sprawie... - Westchnelam. - oglądałam instrukcje i poradniki co do kamery, którą dałeś mi na zajęciach. Niezbyt się znam na takich rzeczach. Szczególnie na języku typowo technologicznym. Mógłbyś mi wyjaśnić to w bardziej uproszczony sposób? - zapytałam. Dalej było mi nieco dziwne, szczególnie patrząc na ten korytarz.

- A no w sumie, spoko... Jasne. Tylko wiesz co...
Poprowadził ją do rozwidlenia korytarza i blisko ściany tak by nie była w stanie dojrzeć kącika na piętrze koło łóżka.
- Ja to bym skoczył po jakiś proszek, bo mnie chyba przeziębienie bierze...
Tak teraz mówimy na kaca? Skarcił się w myślach i doprowadził dziewczynę do akurat jednego jasnego punktu pokoju, stołu blisko rozciagającego się na parter i piętro okna.
- Usiądź sobie... Ja za chwilę wrócę
Wyszedł ociągając się przy tym koszmarnie. Ruszył po korytarzach szukajac kogoś kto mu da cokolwiek na ból łba.
NP: Salon świadczeń usług pielęgniarskich ( ͡° ͜ʖ ͡°)

- Okej. - Przytaknęłam i usiadłam tam, gdzie mi kazał

Czekałam już dość długi czas. Postanowiłam więc wyjść i poprosić nauczyciela o pomoc innym razem.

NP pokój Charlotte

Puścił przodem służbę zdrowia, wchodząc zaraz za nią by wkopać sznury pod grzejnik.
- To ten... Do przodu i na kanapę, albo do stołu.
Skręcił do szafy wyjmując dresy, bieliznę i buty. Dolną część ubrał na niewidoku po czym wparadował naciągając na siebie jeszcze bluzę.
- Było sobie wziąć...
Wskazał głową na papierosy na stole.

- Dobrze, dobrze - odpowiedziałam z uśmiechem idąc na kanapę i biorąc papierosa pod drodze, z kieszeni wyciągnęłam zapalniczkę i odpaliłam. Najpierw się zakrztusiłam chwilę, po czym założyłam nogę na nogę i już normalnie się zaciągałam. - Co jest tam wyżej? - zmarszczyłam brwi patrząc na liny.

- Wszystko git?
Zapytał słysząc pokasływanie dziewczyny. Ale brak reakcji oznaczał chyba że jest git.
- Tam?
Wskazał palcem na górę siadając obok i biorąc fajkę.
- Miejsce sypialniane. Masz może ten...?
Popstrykał palcami i wszystko było wiadome. O zapalniczkę idiocie się rozchodziło.

- Tak, tak... Tylko trochę nie paliłam, płuca się odzwyczaiły - machnęłam ręką i podałam mu zapalniczkę. - Chce Ci się tak wchodzić, gdy jesteś zmęczony? - uniosłam pytająco brew. - W sumie i tak mogłabym z łatwością tam wejść, ale cóż, nie będę Ci się wpychała do sypialni - zaśmiałam się lekko.

- Nie bywam zmęczony. A ramiona same się nie zrobią... Poza tym, schody są dla ciot.
Odpalił papierosa i wsunął jej zapalniczkę do jeansów poklepując niby w podziękowaniu po udzie. Fajne, fajne. Mięciutkie.
- Co więcej, mogłabyś się nieco zdziwić...

- Cóż... Uznam ten jeden raz, że się nie zapędzasz - zaśmiałam się lekko. - Widać, że i tak nie są takie... Niezrobione - dodałam na myśli mając jego ramiona, strzepnęłam popiół do popielniczki. - I co niby mogło by mnie tak zdziwić? Ostrzegam, łatwo pobudzić moją sporą ciekawość.

- Zapędzam? Z czym?
Zmarszczył brwi unosząc jedną ku górze.
- Gdybym chciał wyglądać jak kupa mięśni wpierdalałbym białko jakieś 7 razy dziennie i na pewno nie skończył w szkole. A co do góry, różni ludzie... Różna wrażliwość.
Zaciągnął się kilkukrotnie i skończył papierosa.
- To co, dokończysz peta i lecim?
Podszedł do komody, wypachnił się perfumami i zabrał rozpiskę.

- Mam na myśli to poklepanie - mruknęłam w odpowiedzi i się uśmiechnęłam do niego. - Zależy jaka wrażliwość... I zależy w jakim kontekście - zgasiłam papierosa i wstałam. - Pewnie, prowadź.

- Kiedy ogarnę to...
Machnął papierami znikając w korytarzu
- Możemy tu wrócić i sprawdzić twoją
Uśmiechnął się pod nosem kolejny już raz przepuszczając Isobel przez drzwi
NP: Sala do aktorstwa

- Z przyjemnością - zaśmiałam się i wyszłam.
NP: Sala do ćwiczenia aktorstwa.

- Rozgość się po raz drugi.
Oznajmił puszczając ją w drzwiach.
- Napijesz się czegoś? Może zjesz?

- Cóż... A co proponujesz dokładnie? - zapytałam i usiadłam na kanapie wygodnie, pozbyłam się już kitla lekarskiego, więc byłam w dżinsach, szpilkach i obcisłej koszulce.

- Kurczaka na brokułowym makaronie i wino, czyli full romantiko.
Odpalił telefon sprawdzając godziny otwarcia knajpy z której zamówiłby jedzenie.

- Jestem za - odpowiedziałam z uśmiechem i poprawiłam włosy. Rozejrzałam się jeszcze raz po pokoju.

- Widzę że jednak korci Cię ta góra...
Burknął spoglądając na nią kątem oka kiedy wybierał numer na telefonie. Podszedł do deski rozdzielczej i poprzełączał tam różne haczyki.
- Halo? Witam... Chciałbym zamówić dwa brokułowe drobie, no no, tak na za 20...
Zrobił pętle z linki na dole wiążąc solidnym węzłem.
- Dobra dzięki, puść sygnał jak ktoś będzie pod bramą to wyskoczę. Ta, budynek szkolny.