Scena do przemówień

Nie wierzę. Po prostu nie wierzę. On mi czyta w myślach, czy coś?
- Czemu akurat z tobą? Sama świetnie bym sobie poradziła - mruknęłam.

W sali siedziałem od samego początku gdzieś na tyłach. Po prostu nie czułem potrzeby jakiekolwiek integracji z innymi, milczenie na uboczu było znacznie ciekawszą wersją. Słuchałem słów kobiety na scenie, jednocześnie bawiąc się frędzlami swojej narzuty. To drugie zajęcie wydawało się być bardzo fascynujące, szczególnie robienie warkoczyków i supełków. Gdy tylko pozwolono nam się rozejść, to też uczyniłem. Wyszedłem z sali. Kojarzyłem niektóre twarze, w końcu to nie mój pierwszy rok. Mimo wszystko zawsze byłem tym ze słuchawkami w uszach, który unika szkolnych znajomości. Nie miałem na to czasu.
NP: Fontanna

- Nie ma sprawy. Chcesz quiz za kilka dni by Ci zrobić? - uniosłem pytająco brew. - Zobaczymy, czy sama sobie poradzisz - spojrzałem na dyrektorkę i pokręciłem głową. - Lecę na stołówkę coś zjeść jak coś - wstałem i wyszedłem.
NP: Stołówka.

Cóż, nie było chyba za dużo rozmownych osób. Wstałam i wyszłam z lekkim uśmiechem na ustach.
NP: Stołówka.

Poszła ostrożnie za tłumem. Oglądała ludzi byli dla niej bardzo..kolorowi. Przeszła obok chłopaka ubranego według stylu visual kei, spojrzała na niego, miał bardzo ładne włosy. Za nim zobaczyła dziewczynę w ładnej sukience. Tyle ludzi

Zaśmiałam się. Zawsze lubiłam swój śmiech. Był taki czysty i dziewczęcy. W sumie to jedyna rzecz, jaka mi się w sobie podobała.
-Oczywiście. Każdy smak i rodzaj- podałam jej torbę. Ona na pewno nie ma kompleksów. Jest taka urocza- Gdzie idziemy?

- No dobra, na pewno będę cię szukać - powiedziałam i wygodniej rozsiadłam się na krześle. Moje myśli krążyły wokół tej jednej rozmowy. Okay, mam pierwszego znajomego w tej szkole. Może czas poznać innych?

Skrzywiłam się słysząc nagle głos dyrektorki. Podniosłam się z miejsca i westchnęłam patrząc na to jak uczniowie przeciskają się przez drzwi wyjściowe. Cudownie. Pożegnałam się z dziewczyną, która właściwie jakby zatrzymała się w czasie. Dziwne, ale okej-każdy może się czasem po prostu zamyślić. Skierowałam się do wyjścia i przeciskałam się. Zrobiłam się okropnie głodna.
NP: Stołówka

- W-wspomnienia z Norwegii..? - jęknęłam, odruchowo szukając piersiówki po kieszeniach. Fuccan... chyba jej nie wzięłam. Trafiłam na pudełko z jakimiś ziołowymi proszkami i łyknęłam od razu dwa. Jeszcze tego brakuje, żebym wybuchła przy pierwszej rozmowie.

- Tak... Coś nie tak? - zmarszczyłam brwi z lekkim niepokojem.

- Hm? No nie wiem, mam na głowie kilka spraw administracyjnych- bąknęłam zamyślona.- Ale zobaczymy- puściłam mu oko.

Podniesiony głos dyrektorki wyrwał mnie z zamyślenia, zamrugałam oczami i zobaczyłam, że sala zaczęła się wyludniać. Skierowałam się do stołówki.
NP: Stołówka

- Wszystko w porządku. - skłamałam gładko. - Mam ostatnio problemy ze zdrowiem, ale niedługo wszystko powinno wrócić do normy.
Uśmiechnęłam się na potwierdzenie swoich słów. Zastałe mięśnie twarzy zawyły z bólu. Wróciłam więc do mojego zwyczajowego wyrazu twarzy.

Poszła dalej w stronę stołówki, idąc trochę szybciej niż reszta tłumu.

- Jestem głodna... stołówka! - najpierw pomasowałam swój brzuch, słysząc jak wydaje swoiste dźwięki, gdy nie dostanie jedzenia na czas.
Wyciągnęłam z jej torby lizaka i od razu po rozpakowaniu, zaczęłam się rozkoszować jego arbuzowym smakiem.
- Yummie! - zaśmiałam się krótko.
Była taka naturalna, jej śmiech był taką kołysanką dla moich uszu, tak jak jej głos. Dobrze zaczynam poznawanie ludzi w tej szkole.

- To dobrze - odpowiedziałam z ulgą. - Zmykam teraz do biblioteki, potrzeba mi jakichś książek na czas wolny, do później - odwróciłam się i wyszłam z sali.
NP: Biblioteka.

Westchnąłem i wstałem zakładając słuchawki z kocimi uszami. Włączyłem muzykę i wyszedłem spokojnie z sali...
(Nex toalety)

Wszyscy się rozchodzą, to ja pewnie też powinnam. Tylko gdzie mam iść? Nie mogę na stołówkę, bo Matt tam jest i jeszcze wyjdzie na to, że go śledzę. Matko, Nath, ogarnij się. Idź gdzie tylko chcesz.
NP mój pokój

-Dobra, chociaż mi starczą lizaki. Wstąpimy potem do biblioteki? Chcę zobaczyć jak duże mają zbiory... I mam nadzieję, że nie jestem aż tak irytująca- znowu się zaśmiałam, po czym chwyciłam ją za rękę i wyciągnęłam z sali. Miała taką gładką skórę
Np stołówka
[i][/

Spojrzałem jeszcze na dziewczynę - jestem Michael Woodland. Miło mi  - powiedziałem uśmiechając się wesoło iwtedy pojawiła się dyrektorka. Skrzywiłem się słysząc jej głos - może chodźmy do stołówki? Zobaczymy jak prezentuje się tu jedzenie... miejmy nadzieję że nie będzie przypominać sztuki nowoczesnej - mruknąłem wstając i otrzepując spodnie.
NP: stołówka

A ja zostałam sama. Potoczyłam zmęczonym wzrokiem po grupie ekscentrycznej gówniarzerii. Nie miałam siły tego komentować, choć na usta cisnęło mi się parę epitetów. Wbiłam ręce w kieszenie i przeszłam się niezdecydowanie w stronę wyjątkowo skąpo ubranej dziewczyny. To nie burdel, tylko szkoła. Dla mnie poniżająca posada, ale darowanemu koniu w zęby się nie zagląda. Jednak, po namyśle... co będę strzępić język po próżnicy. Nie posłucha mnie, a jutro przyjdzie zapewne odziana jedynie w halkę. A takie widoki przyprawiały mnie o torsje. Odwróciłam się i skierowałam do wyjścia.
W lodówce została chyba jeszcze jedna butelka Lambrusco.

/NP: Mój pokój/

Budząc się spojrzałem że jestem sam w pustej sali. Nie myśląc długo powziąłem jedną myśl.
- o fajnie idę spać - pomyślałem i skierowałem się ku wyjściu
Szedłem przez długie korytarze i zobaczyłem tą śliczna rudowłosą Koreankę .
(next: pokój Patricka)

"Michael Woodland" - zanotowałam na przedramieniu, by na pewno nie zapomnieć danych chłopaka. Podniosłam się i wyrzuciłam pusty kartonik po soku do kosza na śmieci przy wejściu.
-Są tam tylko dwa czajniki, niekiedy ktoś je podkrada. Gdybyś chciał skorzystać, to przyjdź do mnie, mam swój - dorzuciła w trakcie spaceru do stołówki.
NP: stołówka

Kyle siedząc, wsłuchiwał się w głos dyrektorki. Co chwila rozglądał się obserwując kolegów i koleżanki. Nie odzywał się do nikogo, mimo że po sali krążyły już szepty. Wstał, gdy tylko mu się znudziło i powędrował, gdzie go nogi poniosły. ,,A może by tak coś zjeść? W sumie to nie jadłem śniadania'' - pomyślał. Długi korytarz ciągnął się i ciągnął w nieskończoność, a Kyle myślał, że umrze z głodu.
NP: stołówka