Stołówka

Po zjedzeniu swojego posiłku zerknęłam na swój zegarek, luźno przyczepiony na nadgarstku, w kolorze miedzi.
-Oh, przydałoby się pójść na historię sztuki. - mruknęłam, po czym bez słowa pożegnania do Willow czy zapytania, czy idzie, wstałam i skierowałam się do wyjścia. Była ze mnie dość specyficzna osoba, wydawało się, jakbym nie chciała angażować się w przyjaźnie. Tak jednak nie było, po prostu... Mam swój styl bycia.

NP: sala historii sztuki

Wszedłem spokojnie z kotem na rękach - wiszę ci dziś jakieś dobre mięso za uratowanie mnie od pracy karnej - przyznałem do zwierzęcia stawiając go na krześle. Podszedłem po co ś do jedzenia i z nim wróciłem do stolika który "zajął" mi kot. Zadowolony dałem mu na ręku trochę mięsa biorąc się za obiad i co jakiś casz podając mu kolejne kawałki

Wróciłam na stołówkę. Właściwie to to było jedyne miejsce poza salą historii sztuki i swoim pokojem, które znam i wiem, jak dojść. Wzięłam donata i usiadłam gdzieś w kącie. Przykuł moja uwagę fakt, że czarny kot jest tutaj. Zapatrzona w śliczne zwierzę ciumkałam powoli słodycz.

Spojrzałem na dziewczyną gdy poczułem się obserwowany. W sumie to patrzyła na kota, ale ja siedziałem zaraz obok. Spojrzałem na nią unosząc brew i podałem kotu kolejny kawełek. Siedziała dość daleko więc głupio mi było się odezwać... Nie byliśmy na stołówce sami. Zaraz jednak musiałem skupić uwagę na czarnym futrzaku który domagał się jej. Atencyjny kot...

Po zjedzeniu "kolacji" wstałam, otrzepalam dłonie i podeszłam w stronę kota.
- Mogę go pogłaskać? - zapytałam osobę obok, jednak dalej skupiając niemal całą uwagę na kociaku.

Spojrzałem na dziewczynę gdy podeszła - no tak... znaczy spróbuj bo zauważyłem, że jest nieufny. Przed lekcją starałem się przez dziesięć minut nim dał mi się wziąć na ręce - przyznałem podsuwając mu kolejny kawałek mięsa spokojnie.

- Dobra. - delikatnie i lekko niepewnie przybliżyłam rękę. Pogładziłam zwierzę po czubku głowy; mimo ostrzeżeń nieznajomego, nie stało się nic, co mogło dowodzić o nieufności kota. Nie zdziwiło mnie to, z reguły zwierzęta dziwnym, magicznym trafem nie boją się mnie, potulnieją, znika z nich agresja. Raczej nie było to przeszkadzające. Zadowolona małym sukcesem zaczęłam pewniej pieścić kociaka, który zaczął głośno okazywać przyjemność, oczywiście w postaci pomrukiwania.

Widząc, że kot od razu polubił dziewczynę poczułem zazdrość - zdrajca... a ja ci mięso daję - prychnąłem i podsunąłem mu znowu trochę. Nie byłem jednak zły czy coś. To głupie bym się gniewał o kota nauczyciela... - tak w ogóle to jestem Michael - powiedziałem uśmiechając się

Wchodząc do sali zauważyłem zielonowlosa obok Michaela. O dziwo Ptyś nie odgryzł jej jeszcze ręki, ani nie zaczął syczec. Podejrzane.
-Panie Wooland, panno Schrödinger - zagailem młodzież - Witam, czy moge dołączyć?

Widząc mężczyznę uśmiechnąłem się do niego - oczywiście. Dziś postaram się na pana nie wyrzucić jedzenia - przyznałem dając jeden z ostatnich kawałków mięsa kotu. Chyba futrzak był zachwycony z ogólnej uwagi jaką ściągał na siebie

-Ty atencyjna szumowino - westchnalem, siadając obok chłopaka. Na dźwięk mojego głosu kot podszedł bliżej, od razu podstawiając sie pod dłoń - Musiałeś uciekać, źle ci u mnie było, prawda?

-Jak widać. Ej mały... mam jeszcze mięsko... U mnie jest lepiej - powiedziałem ze śmiechem machając jedzeniem przed nosem kota który zaczął iść za zapachem na moje kolana gdzie dostał upragnione mięso.

-Bedziesz jeszcze cos chciał - zagroziłem, po czym zwróciłem sie do chłopaka - Popilnujesz Ptysia? Pojde sobie po kawę

-Jasne, że popilnuję - mruknąłem drapiąc kota za uchem - jest cudny... Chcesz zamieszkać u mnie mały? - spytałem kota podsuwając jeszcze jedno mięsko z uśmiechem. Co z tego, że był nauczyciela... teraz był mój i chyba podzielał tę wersje wydarzeń - dobry Futrzak

Z początku lekko zamyśliłam się, nie odpowiadając Michaelowi. Obudziłam się dopiero, gdy Pan Iwanienko i nowo poznany chłopak rozpoczęli wymianę zdań. Nauczyciel poszedł po kawę, więc postanowiłam coś wydukać.
- Miło mi, Michael. Jestem Charlotte, ale możesz mi mówić Lottie. - uśmiechnęłam się delikatnie, wyjątkowo odrywając wzrok od kota i kierując go w stronę znajomego. Postanowiłam już tak nie stać jak słup przy stole, więc usiadłam na krześle obok Michaela. Sięgnęłam dłoń ponownie w stronę kota. Futrzaczek chyba zaczął konać z zachwytu, tu jedzenie, tu pieszczenie...

-Miło mi cie poznać - przyznałem drapiąc futrzaka pod brodą - zabiorę cię zaraz mały naprawdę... Chcesz spać u mnie? - spytałem kota który tylko mruczał zachwycony na pieszczoty - uznam to za tak - zdecydowałem i zaśmiałem się. Nie no przecież nie zabiorę nauczycielowi kota...

Zaśmiałam się cicho. Wyjątkowa chwila, pierwszy chichot w tej szkole! Może nie będzie źle?
- Najwyraźniej cię polubił. Cudowny kociak. - rzuciłam z nieukrywanym zachwytem. - Szkoda, że uczniowie nie mogą mieć swoich zwierzaków, umarłabym ze szczęścia.

- Nauczyciele ponoć tez kiedyś nie mogli - odpowiedziałem, popijając kawę. Usiadłem obok chłopaka, wpatrując sie w przybede która aktualnie była w centrum uwagi - Na szczęście ja tego nie doczekałem i ten worek nieszczęścia mógł sie tu ze mną wprowadzić

Spojrzałem na mężczyznę i na kota - worek nieszczęść? No ale jaki piękny prawda? - mruknąłem do kota uśmiechając się i drapiąc go - mam ochotę ci go podkraść - przyznałem - ja swoich futer nie mogłem zabrać z Anglii...

-Nie karm go bo bedzie spasiony. Dostaje tyle ile powinien. Niesety, ale przez to ze nie widzi nie moze byc tak aktywny jak inne koty. Co prawda siedzi tutaj jakieś dwa lata, ale zabieranie go ze szkoły na wakacje nie jest za dobre. Strasznie jest zdezorientowany i wystraszony - wyjaśniłem

-Spokojnie... Dostał tylko trochę za uratowanie mi tyłka przed pracą domową pewnego nietolerującego spóźnień nauczyciela - mruknąłem zerkając na mężczyznę znacząco. potem wróciłem do drapania - I tak jak na mały ruch jest w naprawdę dobrej formie - dodałem

Rozbawiona wymianami zdań nauczyciela i Michaela dalej pieściłam kotka, woląc nie wtrącać się w z rozmowę. Położyłam swoją dość zimną dłoń na brzuszku zwierzęcia, żeby lepiej poczuć jego rozkoszne mruczenie.

-Bo trzymam go na oku - wyjaśniłem - Jednak wiesz, regulamin zobowiązuje wszystkich do bycia punktualnie - dodałem równie znacząco

-Powiedz to swojemu kotu... to nie moja wina - przyznałem uśmiechając się niewinnie i zaraz pochyliłem się do mruczącego futrzaka.

-Nie zapisałam się. Chciałbyś później gdzieś wyjść...razem?-spojrzała na niego przrchylajac głowę.