Stołówka

- Hmmm... To bardzo dobry pomysł - uśmiechnęłam się szeroko i wstałam. - Zatem ruszajmy, myślę, że takie tło będzie miało swój efekt - poszłam do bufetu odnieść pustą tacę i szklankę, po czym wróciłam do dziewczyny i przerzuciłam torbę. - Lećmy więc.

Zaczęło się już ściemniać. W torbie mam cały zestaw do rysowania, pomyśle jeszcze czy użyje kredek czy zostawię szkic. Kupiłam nam jeszcze dwie herbaty, na dworze jest już dosyć zimno. Cieszyłam się jak dziecko, poznałam kogoś... I ta osoba mnie, chyba.. Polubiła?! W jeden dzień poznać kogoś miłego to sukces. Zwykle poznawałam ludzi pierwszego dnia, ale zawsze wychodziło że to jakieś zjeby. A tutaj w końcu jakaś odmiana! Uśmiechnięta wzięłam torbę na ramie i udałyśmy się w stronę łąki.

NP: Łąka

Wyszłam za nią rzucając jeszcze krótkie spojrzenie na stołówkę. Nawet ciekawą osobę poznałam...
NP: Łąka.

Weszłam do stołówki w jednym celu, a mianowicie w celu napicia się ciepłej herbatki z dużą ilością cukru. Taki napój wzięłam z bufetu i usiadłam z nim przy oknie.

Weszła do stołówki powolnym krokiem i podeszła do bufetu po herbatę i ciastko. Oczy miała podkrążone ze zmęczenia, a włosy zmierzwione latały na wszystkie strony. Rozejrzała się po stołówce i gryząc ciastko podeszła do kolorowowłosego.
- Cześć Wenka.- powiedziała spoglądając na niego z beznamiętnym wyrazem twarzy.

- Cześć. - burknąłem w odpowiedzi nawet nie patrząc na dziewczynę. - Co się z Tobą ostatnio działo? Gdzie się podziewałaś? - zapytałem bez emocji wciąż wpatrując się w kubek ze swoją kawą i gryząc kawałek mięsa który w obecnej chwili znajduje się w moich ustach.

- Grypa i ...uczyłam się. - usiadła obok niego popijając herbatę. Jej białe włosy ukazały drobne, brązowe odrosty. Wzięła łyka kawy i spojrzała na niego zielonymi oczami. - A ty co porabiałeś?

- A nic. - wzruszyłem ramionami. - Narobiłem sobie wrogów, w tym jednego z nauczycieli. Ogółem to co zawsze. - mruknąłem w odpowiedzi biorąc kolejny kęs mięsa.

Po dłuższym czasie siedzenia w samotności i popijania herbatki dokonałam najważniejszej decyzji swojego życia. Postanowiłam wypić drugą herbatkę. Wstałam od stolika i poszłam do bufetu, a następnie wróciłam na swoje miejsce z drugim kubkiem ciepłego napoju.

Wszedłem na stołówkę z rękami w kieszeniach, nie miałem większego pomysłu co robić, a odczuwałem głód. Zauważyłem Nath i uśmiechnąłem się na jej widok. Jako że siedziała do mnie tyłem, podszedłem cicho i stanąłem za nią. Czekałem aż mnie zauważy i się odwróci wystraszona.

- Widzę twoje odbicie w herbacie, Matthew - prychnęłam nie odrywając wzroku od kubka. Miał zamiar mnie przestraszyć? No błagam.

- Brawo - prychnąłem i usiadłem obok. - Co tam słychać, kociaku?

- Dlatego, że nazwałeś mnie kociakiem, teraz mam ochotę wydrapać ci oczy - powiedziałam uśmiechając się szyderczo - A tak poza tym, to wszystko w porządku.

- Sama miałaś kocie wąsy i tak dalej, więc jaki masz problem? - zmarszczyłem brwi i poszedłem po kawę. Wróciłem po kilku minutach i usiadłem znów.

- Ale błagam, nie nazywaj mnie kociakiem. To jest tak słodkie, że mam ochotę się zrzygać - mruknęłam.

- Kotku będzie lepiej? Tfu, kocie? - poprawiłem się od razu i napiłem się łyk kawy.

- Wiesz, co? Przestań do mnie mówić, bo się na ciebie rzucę z pięściami - zaśmiałam się i napiłam się herbaty.

- A nie z pazurami? - zaśmiałem się razem z nią i upiłem kolejny łyk.

Westchnęłam ciężko, wzięłam swój kubek z herbatą i przesiadłam się do stolika obok. Kiedyś zafunduję Mattowi niezmywalne kocie wąsy i będzie musiał żyć z nazywaniem go kotkiem.

- No ej no... - przewróciłem oczami i przesiadłem się do niej. - Dobra, już nie będę - westchnąłem.

- Jesteś tego pewien? - prychnęłam patrząc na niego z uniesionymi brwiami - Bo jak masz zamiar rozmawiać ze mną w ten sposób, to ja sobie pójdę.

- Jestem pewien, nie będę już - westchnąłem. - Dobra, zacznijmy typową rozmowę, z której może coś się rozwinie - oparłem głowę na ręce. - Co u Ciebie?

- No faktycznie, nieźle się rozwinie - mruknęłam - Może ty mi coś powiesz, bo u mnie nic się nie dzieje.

- U mnie również nic - ziewnąłem. - Ostatnio mało Cię widziałem, za rzadko wychodzę z pokoju czy po prostu mało Cię widuję?

- Zbyt wiele czasu spędzasz w pokoju, albo nie poświęcasz mi dostatecznie dużo uwagi.