Stołówka

- Cześć, cwelu - powiedziałam patrząc przez okno. Na dworze było tak fajnie, że miałam nadzieję na deszcz. Mogłabym wtedy wyjść pobiegać, albo coś w tym stylu.

- Jakie miłe powitanie - skomentowałem rozbawiony i podążyłem za jej wzrokiem. - Chcesz się przejść? - zaproponowałem mając wrażenie, że chce wyjść.

- Jakby padało, chętnie. W takie słońce wampiry nie powinny wychodzić na zewnątrz - mruknęłam odwracając wzrok od okna.

- Do zobaczenia. - pożegnała Aiden, odprowadzając ją wzrokiem. Dziwna dziewczyna, choć bardzo sympatyczna; polubiła ją i miała nadzieję, że coś z tego wyjdzie.
Zerknęła na innych ludzi na stołówce, po krótkim wahaniu podeszła do innego stolika, przy którym siedziały dwie dziewczyny; jedną z nich kojarzyła z kreatywnego pisania.
- Mogę się przysiąść? - zapytała, nerwowo postukując palcami o oparcie krzesła.

- Twierdzisz, że jesteś wampirem? - oparłem głowę o rękę, której łokieć znajdował się na blacie stolika. - Ciekawie.

- Jestem wampiro-koto-leniwco-wombatem - powiedziałam z lekkim uśmiechem - Ale chyba najbardziej wampirem.

Tej głupi uśmieszek nie chciał zniknąć mi z twarzy a moje myśli lubiły galopować coraz bardziej, dalej i dalej. Kurwa, nie moja wina! Potrząsnąłem głową biorąc głęboki wdech. Spoko Wenka, ogarnij się. Jeszcze za wcześnie. - Nie wyglądasz na osobę która... Hm. Miałaby kogoś? - zapytałem bardziej twierdząco. - Ale mogę się mylić. - wzruszyłem ramionami. W sumie nawet jakby miała kogoś, to co z tego? Jakoś nie przykuwałem do tego uwagi, nawet jak doszło z kimś do jakiegoś zbliżenia naprawdę miałem gdzieś czy owa osoba zdradza tego kogoś, czy jednak nie. Co to za różnica.

Spojrzałam na dziewczynę, Ophelie - jak już zapamiętałam z kreatywnego pisania i przestawiania się i pokiwałam głową. - Pewnie, siadaj - uśmiechnęłam się serdecznie i zjadłam trochę sałatki, przy okazji poprawiając grzywkę. - Co tam ogółem u was?

- Jestem Aria! - uśmiechnęłam się szeroko i najbardziej przyjaźnie jak umiałam.
Zajadałam się jabłecznikiem jakbym pierwszy raz od tygodnia dorwała się do jedzenia.
- Mniam!

To pytanie zbiło ją zupełnie z tropów. Czy miała kogoś? Oczywiście że nie! W ogóle nigdy nie miała do czynienia tak naprawdę...z mężczyzną.
- No...no nie...- wyszeptała spuszczając głowę i znów się rumieniąc. Jej głowę zastąpiły tysiące myśli, przez które tylko bardziej się zarumieniła. Spojrzała na niego niepewnie, zielonymi oczami.

Z ulgą - społeczną ulgą, jak określiłaby to z poważnym wyrazem twarzy jej siostra - opadła na krzesło i wygrzebała z torby powerbank. Podłączyła do niego telefon i odetchnęła z ulgą, kiedy jego ekran się rozświetlił.
- Umieram ze stresu. - powiedziała szczerze. - Nowe miejsce, nowi ludzie, non stop wszystkich mylę, już pomyliłam nauczycielkę z uczennicą.

-Zajebiście. -powiedziałam dziabiąc widelcem kurczaka. -Co za.. walnięty.. ptak..-w końcu nabilam kawałek mięsa na widelec i wsadzilam do ust.-Mówiłam ci żebyś nie przejmowała się tym.-rzuciłam do Ophelie.

- Widzisz? Teraz zapomniałam, że już z tobą rozmawiałam. - zaśmiała się nerwowo. - Tyle osób w tej szkole ma tlenione albo jasnoblond włosy, że można się pogubić, chyba dzisiaj nałożę sobie farbę. Żeby ze mną nie było tego problemu.

- Wombatem? - prychnąłem rozbawiony i spojrzałem na nią ponownie. - Skąd takie pragnienie bądź pomysł?

- Bardzo ładne imię - odpowiedziałam jej po przełknięciu sałatki. Kultura i dobre wychowanie przede wszystkim, żadnego mówienia z pełnymi ustami, powtórzyłam sobie w myślach. - Smacznego tak w ogóle - uśmiechnęłam się lekko i dla odmiany wzięłam kęs tosta. Spojrzałam na Ophelie. - A, tak, pamiętam - zaśmiałam się lekko do niej po przełknięciu - nie martw się. Góra kilka dni i będziesz kojarzyć ludzi.

- Dzięki Erica. - znów uniosłam kąciki, demonicznie patrząc na pusty talerz przed sobą.

- Lubię wombaty - powiedziałam popijając herbatę - I leniwce też.

- Oby. - westchnęła dramatycznie. - Inaczej czarno widzę swoją przyszłość tutaj.
Przeniosła wzrok na dziewczynę, którą pierwszy raz widziała na oczy.
- My się chyba jeszcze nie znamy. - powiedziała ostrożnie. - Jestem Ophelie. I chyba powinnam wymyślić sobie jakieś zdrobnienie.

- Ja tam wolę nietoperze, anakondy, czarne wdowy... - wstałem na chwilę i poszedłem do bufetu. Wróciłem z talerzem z dwoma duszonymi kotletami wołowymi i zacząłem konsumpcję.

Wszedłem powoli do stołówki. Byłem tak głodny, że nie spojrzałem kto jest w pomieszczeniu tylko od razu podszedłem do miejsca gdzie zobaczyłem spaghetti. Kocham... Dopiero przy jedzeniu rozejrzałem sie po stołówce. No jest kilkoro ludzi, ale bez szału. Wziąłem talerz z zamiarem znalezienia miejsca bez ludzi. Dziś usiądę sam...

- Ale masz super sprężyny! - złapałam za jeden kosmyk włosów i pociągnęłam najdelikatniej jak mi się udało - Ophi! Jestem Aria. - lekko spoważniałam.

- Ummm... Może powinnaś polecieć po kawałek ciasta jeszcze? - zapytałam czując lekkie dreszcze patrząc na spojrzenie Arii. - Co do zdrobnienia, może być Ophie, Oph... Kath, to zdrobnienie od Katherine? - przeniosłam wzrok na białowłosą.

- Smacznego - mruknęłam znowu patrząc przez okno - Chyba jednak wyjdę, bo ciężko się siedzi cały czas w jednym miejscu.

- Spalisz się na słońcu, obrócisz w popiół! - zareagowałem udawaną panikę. - Ewentualnie zaczniesz błyszczeć jak kryształ - zaśmiałem się.

- Ja już błyszczę - zaśmiałam się wstając - Idziesz ze mną?