Stołówka

- Jak ja ci się odwdzięczę, Nath? - zapytałam również się uśmiechając.

Zdecydowałam się wyjść na dwór, bo dzień jest wyjątkowo ładny. Poszłam na łąkę, biorąc ze sobą swój szkicownik.
NP: Łąka

Zostałam sama, no dobra. Raz ma się z kim gadać, a innym razem już nie bardzo. Poszłam po następny kubek odrobinę przesłodzonej herbaty, a potem po jeszcze jeden. Czekałam na kogoś nowego.

Niedługo będzie pierwsza lekcja tańca, więc może lepiej by było, gdybym tam się nie spóźniła. Odniosłam swoje naczynia i wyszłam.

NP sala taneczna

Podeszłam do bufetu i zrobiłam sobie kubek owsianki, bo tylko ona rzucała mi się w oczy. Mam nadzieję, że nauczyciel kreatywnego pisania nie będzie miał nic przeciwko jedzeniu na jego lekcjach. Nie jadłam od... dawna, ciągle tylko o tym zapominam. Mieszałam masę w ulubionym kubku, idąc w stronę sali lekcyjnej. Byłam już chyba spóźniona.
NP: Sala kreatywnego pisania

Wszedłem spokojnym krokiem do stołówki, widząc że nikogo niema uśmiechnąłem się sam do siebie delikatnie pod nosem podchodząc do bufetu. Wyjąłem dłonie z kieszeni i nałożyłem sobie na talerz jednego kotleta i wziąłem butelkę coli. Nie byłem jakoś kosmicznie głodny ale miałem ochotę coś zjeść tak więc zająłem swój stolik, ten co poprzednio w dokładnie tym samym miejscu i usiadłem na tym samym krześle w kącie. Postawiłem jedzenie przed sobą i odkręciłem butelkę z napojem upijając z niej kilka łyków.

Weszła spięta do stołówki i się rozejrzała. Szkicownika nie było na łące, co teraz zrobi? Spali się ze wstydu jeśli ktoś go znajdzie.

Zauważyła kolorowowłosego. Może on znalazł szkice? Oby nie, raczej nie chciałby zobaczyć siebie jako wojownika w jej szkicowniku. Zarumieniła się i wzięła głęboki oddech. Podeszła do niego-uf pół sukcesu.
- E...m...h..hej..- zaczęła jąkając się. Oby tylko się nie odwrócił oby tylko!

-To... naprawdę sporo zajęć. Jesteś w stanie nauczyć się aż tylu rzeczy jednocześnie? - spytałam nieco zdziwiona, przekraczając próg stołówki. Sama uczyłam się zawsze bardzo dużo, ale to na rzeźbie skupiałam się szczególnie - będziemy mieć razem fotografię, tak myślę.
Zanotowałam ten fakt w notatniku. Warto zapamiętać, że będę miała kogoś znajomego na kolejnych lekcjach.

- W razie czego będę improwizować. - wzruszyła ramionami, starając się brzmieć optymistycznie. - Też się zapisałaś na fotografię? Fajnie! - ucieszyła się, jednocześnie rozglądając się po pomieszczeniu. Było bardzo przestronne i unosił się w nim przyjemny zapach; Ophelie poczuła znaczące burczenie w brzuchu.

Uniosłem wzrok na dziewczynę która właśnie do mnie podeszła jednym gestem zakręcając już pół pozostałej butelki coli. Już wiedziałem o co chodzi, bez słowa wyjąłem zza pleców szkicownik dziewczyny po czym podałem jej go. - O to chodzi prawda? - mruknąłem cicho nie odrywając od dziewczyny swojego obojętnego, choć jak zwykle lekko wrogiego spojrzenia. Co ja poradzę że mam takie oczy?

A jednak spojrzał. Od razu oblała się rumieńcem i momentalnie spuściła wzrok, nerwowo gniotąc rąbek bluzy. wyciągnęła rękę w stronę szkicownika, tak żeby nie musnąć jego ręki palcami - bo wtedy by chyba zemdlała.
- D..dzięki.- nie odrywał od niej wzroku, a ona nie mogła tego wytrzymać. Była cała czerwona. - Czy...czy widziałeś coś?

Skinęłam na potwierdzenie i podeszłam do bufetu. Schyliłam się pod stół, tam znajdowały się głównie jakieś naczynia i sztućce, które panie kucharki wymieniały, gdy czegoś zabrakło. Dla mnie to miejsce oznaczało coś innego. Sięgnęłam jak najdalej i wyciągnęłam pudełko po płatkach śniadaniowych, oplecione pajęczynami, po dwóch miesiącach wakacji. Strzepnęłam kurz i brud z dłoni i pudełka, po czym otworzyłam je i znalazłam tam kilka zupek chińskich, które schowałam tam kilka miesięcy temu. Nigdy nie chciało mi się nosić ze sobą jedzenia na stołówkę, więc zostawiałam je w swojej tajemnej skrytce. Wybrałam zupkę krabową i zwróciłam się do Ophelie:
-Chcesz też? - podsunęłam jej pudełko.

- Jesteś genialna. - stwierdziła z podziwem Ophelie, sięgając do pudełka i wyciągając zupkę pięć smaków. - I dzięki, mogę się potem odwdzięczyć, mam lodówkę w pokoju.
Wreszcie poczuła jak ciążący jej w klatce piersiowej stres znika i Ophelie odetchnęła głęboko, pierwsz raz od przyjazdu w pełni ciesząc się nowym miejscem.

Widziałem jak dziewczyna się stresuje więc tylko odetchnąłem ciężko przymykając oczy i po części przenosząc swój wzrok na bufet w oddali. - Przestań się bać jakbyś przed sobą miała co najmniej pięcio głowego smoka. - mruknąłem znów zerkając na nią kątem oka. - Nie martw się. Nie Ty jedna mnie narysowałaś, aczkolwiek każdy ma inne wyobrażenia wobec mojej osoby. Twoje jednak chyba najbardziej mi się podoba.

Odważyła się na niego spojrzeć. Czy on właśnie pochwalił jej rysunek? Przestała gnieść bluzę i lekko odetchnęła. - Podoba..ci się?- była zdziwiona, bo w sumie, nikomu nie pokazywała, ani nikt nie widział jej rysunków. Spojrzała na niego, nadal zarumieniona. ''W sumie''-pomyślała-''trochę mi przypomina smoka''.

-Ja mam czajnik i toster. Na te tutaj nie ma co liczyć, bo co chwilę ktoś je kradnie - wzruszyłam ramionami i wrzuciłam makaron i przyprawy do miseczki, po czym zalałam je wrzątkiem. Czułam się całkiem swobodnie w towarzystwie tej dziewczyny, zaczynałam naprawdę ją lubić, nawet ten entuzjazm, którego sama jestem pozbawiona.

- Podoba, pasuje mi broń biała - mruknąłem Biorąc w końcu kawałek swojego kotleta do ust po czym powoli zacząłem owy kęs przeżuwać. Co jakiś czas spoglądając to na białowłosą a to na salę przed sobą. Kiedy skończyłem i połknąłem przeżute jedzenie dodałem. - W zbroi też wyglądam dobrze.

- O, to też. Dostałam od siostry i od chłopaka. - powiedziała, energicznie mieszając swoją zupkę. - Stwierdzili, że jeśli umrę z głodu, to się zapłaczą.

- Broń białą dobrze się rysuje jest bardzo...wdzięczna.- Zaczęła czuć się trochę swobodniej, ale rumieńce nie ustępowały. Był taki wysoki że nawet gdyby się wyprostował mógłby być wyższy od niej.
- A ty...-wzięła powietrze w usta tak że się zachłystnęła i zaczęła kaszleć. - masz...khy...ładną sylwetkę do...rysowania..khy.

-A jakbyś umarła z innego powodu, to nie będą płakać? - rozejrzałam się, by sprawdzić, czy ktoś nie patrzy na moje bardzo tajne działania zupkowe. Potem szybko schowałam pudełko głęboko pod stół i wróciłam do rzeczywistości, gdzie nie powinnam wzbudzać podejrzeń. Zaczęłam mieszać makaron, który wyglądał na niemalże gotowy.

- Dobra. Jeżeli chcesz ze mną pokonwersować po prostu usiądź. - Mruknąłem wskazując jej krzesło po drugiej stronie stolika. - Nie lubię gdy ktoś nade mną stoi. - dodałem biorąc ponowny kęs kotleta który już po chwili znikł cały z mojego talerza. - Tak. Lata pływania nie idą na marne. - zgodziłem się i z nią jak i z samym sobą. - Masz ciekawą kreskę, chociaż nosy Twoich postaci nie przypadły mi raczej do gustu. Są trochę za duże, jak dla mnie.

- Kto wie. - wzruszyła ramionami. - Wolę się nie przekonywać, to by wymagało sfingowania własnej śmierci. Za dużo zachodu.

-Nie trzeba niczego sfingować, możesz zrobić to naprawdę - wzruszyłam ramionami, po czym zorientowałam się, jak to zabrzmiało - Ale nie zabijaj się, wiesz. Taki żart.
Wcisnęłam sobie łyżkę gorącej zupki do ust, żeby się w końcu zamknąć.

Gdyby nie trzymała w rękach zupki, machnęłaby w powietrzu.
- Jestem przyzwyczajona. - powiedziała spokojnie. - Moja siostra ma takie poczucie humoru. "Idzie pies drogą i wybucha, hahaha". "Najlepsze rozwiązanie problemu? SAMOBÓJSTWO." i tak dalej.
Przełknęła kilka łyków, z namysłem obserwując innych ludzi w pomieszczeniu.