Pokój Katriiny Sovallain

Nie, naprawdę, jest ok. - uśmiechnęła się podnosząc wzrok.

- To się cieszę - odparłam z uśmiechem i ulgą. - Aa... Jak wrażenia po filmie? - zaśmiałam się.

Nie widziałam go niemal, zbyt mnie zagadałaś. - zaśmiała się rozbawiona.

- Ja? Ja Cię zagadałam? - zapytałam z miną niewiniątka i niedowierzaniem, wskazując na siebie, po czym się jednak zaśmiałam.

Tak, ty! - zaśmiała się również.

- Ależ skąd! To... To... Jak to szło? Zniesławienie! - zaśmiałam się znów i wzięłam oddech, po dłuższym śmiechu.

- Pf, zniesławienie, jakież zniesławienie! - również się zaśmiała.

- Takie zniesławienie! - rzuciłam w nią rozbawiona poduszką, oczywiście nie za mocne i się roześmiałam.

- Hej! To nie fair! - oddała jej, jednak lżej.

- Czemu nie fair? - zmarszczyłam brwi i odrzuciłam w nią poduszkę.

- Nie spodziewałam się tego! - ponowiła gest.

- I to właśnie o to chodziło! - odrzuciłam ją znów.

- Będziemy teraz tak się bawić? - zaśmiała się łapiąc poduszkę i przytrzymując ją.

- Owszem, jeśli chcesz... Chcesz bitwy masz wojnę! - zaśmiałam się i wzięłam drugą, upiłam kolejny łyk trunku.

Całą wojnę? - zaśmiała się.

- Taaak! - zaśmiałam się i skoczyłam na nią z poduszką.

Pisnęła zaskoczona i upadła na kanapę.

Zaśmiałam się i lekko ją nią natarłam, siedząc na jej kolanach, po czym zabrałam poduszkę. - Wygrałaaam!

Nie prawda! - wydęła policzki.

- Praaaawda! - zaśmiałam się i poprawiłam swoje włosy.

- Nie zgadzam się.

- I co teraz z tym zrobimy? - zapytałam z rozbawieniem.

- Skąd mogę wiedzieć? - uśmiechnęła się po czym spojrzała na zegarek. - Wybacz, ale muszę już iść... Jest dość późno, a mam jeszcze do napisania pracę.

- Dobrze - westchnęłam z lekkim niezadowoleniem. - No to do zobaczenia, odwiedź mnie niedługo albo ja Ciebie - uśmiechnęłam się do niej ciepło.

- Tak, też mam taką nadzieję. - uśmiechnęła się. - A teraz muszę lecieć, bo mam jeszcze kawałek do hotelu.