Stołówka

Popatrzyłem na dziewczynę i lekko się uśmiechnąłem. Przykryłem dłonie czarnowłosej swoimi. - Spokojnie, dam radę. Ale to miło z twojej strony, że chcesz pomagać. - mruknalem i wząłem słuchawki oddając szatynce już rozplątane.- Trzymaj. I podziękuj koleżance za pomoc. - uśmiechnąłem sie dobrunetki.

Wlepiłam swój wzrok w chłopaka, który właśnie wszedł i o mały włos nie zrzuciłabym całej sałatki z talerza. Mojej uwagi nie przyciągnął jego styl, czy to spojrzenie. To wina jego włosów.
Śledząc go wzrokiem zobaczyłam Matta i usiadłam obok niego.
- Cześć Azor - mruknęłam zabierając się za jedzenie sałatki.

- Do zobaczenia później! - rzuciłam do Zoe i kociego chłopaka, obdarzając ich serdecznym uśmiechem, po czym wzięłam szklankę wody i przysiadłam się do chłopaka z kolorowymi włosami, który właśnie wszedł. Wyglądał jakoś smutno i samotnie, jak ktoś, kto potrzebuje towarzystwa. Postanowiłam, że się z nim zaprzyjaźnię, żeby nie był sam.
- Cześć, jestem Gulldima. Gulldima Glatziku. - rzekłam przyjaźnie wyciągając do niego wytatuowaną rękę. W sumie obie mam wytatuowane, ale w drugiej trzymałam szklankę wody. - A ty jak się nazywasz?

- Siema Fafik. Żadnego Pedigree? - zmarszczyłem brwi patrząc na jej talerz. Sam dokończyłem jednego kotleta i wziąłem kęs drugiego. Przy okazji rzucił mi się w oczy inny chłopak. Czy on był wyższy ode mnie? Cholera, a tak lubiłem być najwyższą osobą... To wina palenia, mogłem jednak być wyższy gdybym nie palił trzy lata...Ale widać, że podobny gust mieliśmy. I tu mięso i tu mięso.

Zobaczyłem znajoma twarz. Uniosłem brew i mruknąłem do dziczyzny że zobaczymy się później. Ruszyłem w stronę grupki mocujące się ze słuchawkami. Właśnie skończyli gdy zrzuciłem rękę na ramieniona chłopaka - no hej Hiro - mruknąłem. Wcześniej już się widzieliśmy. Przed rozpoczęciem...

- Nie dzisiaj - zaśmiałam się - Staram się być fit, slim, muslim.
Tak, Nath, zaczynaj znajomość od rzucania nieśmiesznymi żartami.

Popatrzyłem na chłopaka który podszedł i lekko się uśmiechnąłem. - Ty też się tu uczysz? Czemu nie mówiłes? - zaśmiałem się wstajac i przytulajac go, by po chwili sie odsunać. - co tamn u ciebie?

-Dzięki-powiedziałam chowając słuchawki do kieszeni. Po raz kolejny telefon się odezwał. Westchnęłam i wyłączyłam telefon. Zerknęłam na chłopaka, który podszedł-Cześć, Zoe-przedstawiłam się.

- Muslim... - zrobiłem facepalm i sobie coś nagle przypomniałem. - Gdyby nie Ty, to nie wiem za ile czasu bym ogarnął, że miałem sobie wziąć coś do picia - zaśmiałem się. Wstałem, poszedłem do bfetu i wziąłem sporą butelkę coli. Usiadłem z powrotem i się napiłem z gwinta. - Od razu lepiej. Więc co, jutro u Ciebie zobaczę Pedigree?

Kiedy już miałem zacząć konsumpcję swojego posiłku usłyszałem głos, okropny głos człowieka który potrafił zagłuszyć nawet ostre rytmy mojego ulubionego zespołu. Mam nadzwyczaj drażliwe uszy, szczególnie na głos ludzi którzy nie śpiewają mojej muzyki. Kątem oka spojrzałem na przybyszkę która się do mnie przysiadła, nie powinienem być niemiły... Ale jakoś nie wzbudziła na pierwszy rzut oka mojej sympatii w sumie jak każdy tutaj. W sumie to jak każdy człowiek. - Wenka - burknąłem cicho jakby do siebie ignorując jej rękę i biorąc kawałek mięsa do ręki który następnie wylądował w moich ustach.

- Możesz pomarzyć - prychnęłam - Pedigree jest okropne. Zdecydowanie wolę karmę dla kotów.

- Próbowałaś jej? No cóż, co kto lubi - westchnąłem kręcąc głową. - O gustach się nie dyskutuje, co nie, kiciu? - wziąłem kolejny kęs kotleta. - Jak ja kocham mięso, a to jest takie miękkie, ale nie za twarde. Czemu gotowanie nie jest oficjalnie uznane za sztukę? - westchnąłem ciężko. - Byłaby to po prostu Mona Lisa!

- Przepraszam, nie dosłyszałam? - uśmiechnęłam się nerwowo i cofnęłam rękę. Postanowiłam szybko zmienić temat, bo ten dziwny chłopak wydał mi się bardziej niż samotny. - Czym się interesujesz?

- A ty nie próbowałeś nigdy kociej karmy? Gdzie ja żyję - mruknęłam przewracając oczami.

- Trudno - Wzruszyłem ramionami na jej odpowiedź powoli jedząc swoją porcję, ostatecznie jednak kiedy ponownie dziewczyna zadała mi jakieś pytanie chwilę milczałem, powoli i spokojnie żując swoje jedzenie. Dopiero kiedy skończyłem i połknąłem swój gryz odpowiedziałem. - To pytanie jest zbędne. Nie poznasz dzięki temu człowieka, nawet tematu do rozmowy nie znajdziesz. Jeżeli koniecznie coś chcesz wiedzieć zapytaj o coś sensownego - mruknąłem ignorując ją całkowicie, wciąż ze wzrokiem wlepionym w swój talerz i kilkoma następnymi ugryzieniami posiłku. Jak to zazwyczaj na mnie przystało mój wyraz twarzy był niezmienny, ton głosu również.

- Nie mam skłonności do upodabniania się do zwierząt na serio... No może nie licząc mojej miłości do mięsa - odpowiedziałem gdy przeżułem i przełknąłem kawałek kotleta. - W sumie to przydałby mi się taki kot w pokoju. Jaki chcesz kolor legowiska? Czy jak to tam się nazywa, zapomniałem.

Westchnęłam i spróbowałam jeszcze raz.
- No dooobrze... lubisz jakieś zwierzęta? Masz może, psa, kota?

- Niebieski, najlepiej odcień numer 746 - powiedziałam patrząc na swoją sałatkę - Ma być wysłane jedwabiem i pluszem.

- Więc jeśli Ci to skombinuję, to zamieszkasz ze mną jako mój kot? Wchodzę w to - zjadłem dla odmiany trochę sałatki i podkradłem trochę z jej talerza.

-Cześć... Michael - przedstawiłem się z uśmiechem i spojrzałem na Hiro - nie wiedziałem że ty też tu będziesz - prychnąłem i pokręciłem głową - no ale przynajmniej jakąś znajoma twarz i ktoś kogo kojarzę

- A ja w zamian za to uduszę cię w środku nocy - powiedziałam cicho - To znaczy ... Meow.

Znów przeżułem swoje kęsy po chwili je połykając. - Tutaj nie można mieć zwierząt, a w domu gdybym coś miał, zdechłoby - odparłem bez najmniejszego poruszenia inną częścią swojej twarzy niż usta które były potrzebne do mowy. Ponownie ugryzłem swój posiłek widząc że z mojego talerza powoli wszystko znika. Powoli, ale za to jak skutecznie. Duży chłopak, duże kęsy.

- Czyli dla bezpieczeństwa powinienem zostawić Ci wełniany kłębek i laser, żebyś się tym zajęła a ja przeżył do ranka? - spojrzałem na nią z rozbawieniem.

- Nie przeginaj, bo serio cię kiedyś uduszę - zaśmiałam się patrząc na Matta - Chociaż ... laserem nie pogardzę.

- Hmmmm... - zamyśliłem się i pogrzebałem chwilę w kieszeni, z dumą wyjąłem laser i poświeciłem nim na blat stołu przed Nath. - Oto masz! - zaśmiałem się.