Biblioteka

Wszedłem naprawdę cicho do biblioteki która wydawała się pusta i od razu zniknąłem między regałami. Mam ochotę przeczytać po raz tysięczny "Folwark zwierzęcy"... Tylko gdzie on może stać? Orwell... w którym dziale? Jakie to wielkie... można się zgubić. Zaglądałem do każdej alejki patrząc na półki. Nie wiem... No nie wiem. Wszedłem do kolejnej alejki, cicho jak wcześniej, i zatrzymałem się. No serio!? Ja to mam szczęście... Znowu go widzę w ciągu tak krótkiego czasu... Michael zachowaj cisze i wycofaj się...

Słysząc kroki, odruchowo oderwałem się od lektóry aby spojrzejć w stronę z której dobiegały.
Widząc minę chłopaka, nie potrafiłem powstrzymać mimowolnego uśmiechu, posłanego w jego stronę. Tym razem, przynajmniej nie miał w rękach nic do jedzenia.

Widząc uśmiech westchnąłem - to dziwne, ale ciągle na pana wpadam. Tym razem na szczęście nie w dosłownym znaczeniu i nie z jedzeniem - powiedziałem wiedząc, że nie uda mi się niepostrzeżenie uciec - szuka Pan czegoś konkretnego? Ta biblioteka jest dziwna... jak labirynt. Mam problem ze znalezieniem czegokolwiek - dodałem

-Sam nie wiem - rzuciłem, przy cyzm usłyszałem jak zachrypnięty jest mój głos - Mam ochotę na jakiś klasyk, coś co muszę sobie odświeżyć. - wyjaśniłem, unosząc książkę - Chociażby "1984" czytałem mają jakieś 15 lat. Czyli.. - zamyśliłem się na chwilę, licząc ile wiosen mi przybyło. Jedenaście. Ale ze mnie relikt przeszłości - Czyli dawno temu.

-Tak... tu stoi "1984"? Szukam książki tego samego autora... "folwark zwierzęcy" - wyjaśniłem spokojnie podchodząc bliżej i patrząc na półkę. W sumie może nie miałem u niego przerąbane mimo naszego pechowego pierwszego spotkania...

-Tak, Owell na zawsze w moim sercu - zaśmiałem się, nadal kartkując książkę - W młodości bardzo dużo go czytałem, szczególnie ten nieszczęsny "1984".
"w młodości" - gratuluję Nikołaj, jeszcze mu opowiedz jaki żeś był "w jego wieku" i co to się robiło "za twoich czasów".

W młodości? Mężczyzna nie wydawal się jakiś bardzo stary... Spojrzałem uważnie na półkę zaraz stając na palcach i wyjmując z odpowiedniej półki książkę. Czemu to musi być tak wysoko. Udało mi się zahaczyć palcem o grzbiet i wtedy pokazała się moja koordynacja bo nie zdążyłem chwycić książki i ta spadła na mnie. Syknąłem niezadowlony i pomasowałem głowę. Tak Michael... wpadasz w jego oczach coraz lepiej pokrako.

Zaśmiałem sie pod nosem, kucając aby ponieść książke która zaatakowała chłopaka
-Strasznie przypominasz mi mojego kolegę z roku - rzuciłem przy tym

-Tak? - spytałem lekko pocieszny faktem, że spotkał już podobną niezdarę... pomasowałem jeszcze raz głowę i sięgnąłem po książkę która podniósł mężczyzna -jak już mówiłem... nieszczęścia do mnie lgną - powiedziałem spokojnie

-Zupełnie jakbym patrzył na Chrisa - uśmiechnąłem się przypominając sobie o nim - Potrafił oblać dziewczynę zupą na pierwszej randce a niedługo bierze ślub.

Zaśmiałem się - naprawdę? Jak widać dla każdego jest nadzieja - przyznałem uśmiechając się i odbierając książkę. W sumie mimo pierwszego wrażenia to nauczyciel był naprawdę spoko i juz się cieszyłem ze ma prowadzić lekcje w których będę brał udział. Wybór historii sztuki był dobrym wyborem.

-Ale miał w sobie tyle uroku osobistego, że szkoda gadać - palnąłem. To zabrzmiało zbyt gejowsko nawet jak dla mnie. Usiadłem na podłodze, krzyżując nogi, a chłopak chyba nie wiedział co się dzieje

Lekko mnie jego wypowiedź zbiła z tropu, a gdy usiadł to tym bardziej się zgubiłem. Powinienem teraz sobie iść? Czy może zrobiłem coś nie tak i przeprosić go? Ale co mogłem zrobić lub powiedzieć nie tak?

-Siadaj - rzuciłem lekko - Na studiach tak robiliśmy. Potrafilismy przesiedziec w bibliotece kilka godzin, szczególnie kiedy była pusta. W porównaniu z tą dziczą na zewnątrz, tutaj jest na prawde klimatycznie.

Zamrugałem zdziwony, ale zaraz usiadłem - dziczą? Jak dla mnie to całkiem stereotypowa szkoła artystyczna... każdy jest inny i stara się być indywidualistą... no ale jak każdy chce być inny wychodzi to co widać - powiedziałem opierając się o regał z książkami

-Coś w tym stylu - przyznałem, cały czas obracając w dłoniach książkę - Indywidualność to bardzo specyficzna sprawa. I w obecnych czasach strasznie o nią trudno, nie sądzisz? Era konsumpcjonizmu i kapitalizmu. Praktycznie nikt z nas nie jest oryginalny.

-W sumie jest w tym trochę racji... - przyznałem ogarniając włosy do tylu i odkładając książkę narazie na bok - ktoś coś zaczyna co jest i może orginalne, ale szybko staje się powszechne bo każdy chce taki być czy tak wyglądać - mruknąłem. W ogóle jakie to dziwne... siedzę i rozmawiam z moim nauczycielem od tak w pustej bibliotece. Na pełnym luzie...

-Wysarczy popatrzeć chociażby na epoki literackie: w romatyźmie każdy był indywidualistą. No przynajmnijej każdemu się tak zdawało. - na mojej twarzy zagościł nikły uśmiech. W końcu spotkałem tu ucznia, który nie twierdzi ze jest indywiduum, które widzi i czuje wiecej od innych. Jak dobrze, ze zapisał sie do mnie na zajęcia

-tak... - mruknąłem - romantyzm zawsze mnie denerwował. Nie wiem czemu nie lubię tej epoki - przyznałem. Znałem ją naprawdę dobrze i może to dlatego jej tak nie lubiłem - nasza szkoła to taki mały romantyzm? Wszyscy są super indywidualni i niepowtarzalni? - dodałem uśmiechając się.

-Jeżeli tak ładnie bedziesz wypowiadał sie na zajęciach to nie wiem czy nie poprowadzisz ich za mnie. Własnościowe jak masz na imie? - zainteresowałem się.
Zaczęliśmy rozmawiać o życiu a nie wiedziałem nawet jak zwracać sie chłopaka
BYLE NIE CHRISTIAN, dodała moja niezawodna podświadomość

-Nie będę raczej odbierał panu pracy - przyznałem uśmiechając się - nazywam się Michael - odpowiedziałem na pytanie lekko uśmiechając się do mężczyzny. Chyba polubię tego nauczyciela. Może zostanie moim ulubionym nauczycielem tutaj...

Wymownie uniosłem brwi, rozkładając to imie na pojedyncze sylaby. Przez moj akcent trudno jest mi wymówić niektóre słowo czy zestawiania głosek i niesety, Michael sie do nich zalicza. Juz mógłby byc Christianem.
-Batdzo ładnie, Micheeel. - powiedziałam tak poprawianie, jak tylko potrafiłem

Uniosłem brew zdziwiony lekko z pomyłki w moim imieniu - nie jest pan z kraju anglojęzycznego prawda? - spytałem bo ktoś mówiący od urodzenia tym językiem nie miałby problemu z tak pospolitym imieniem jak moje.

-Jestem Rosjaninem. - oświadczyłem - Niby mieszkam tutaj juz kilka lat, nawet tu studiowałem. Ale słowiański akcent jest chyba nie do zdarcia.

-Naprawdę? Rosja to piękny kraj. W sumie kiedyś chciałbym tam pojechać... - przyznałem uśmiechnięty i westchnąłem - i tak mówi pan naprawdę dobrze. Niektórzy nigdy nie mogą się nauczyć, a u pana prawie nie słychać - dodałem