Biblioteka

Weszłam do biblioteki i zaczęłam się przyglądać książkom. - Coś ciekawego... Jakiegoś no dla rozrywki... - mówiłam cicho do siebie czytając każdy tytuł i czasem opis na tylnej okładce.

Po zakończeniu rozpoczęcia roku poszłam do biblioteki. Nie miałam ochoty na samotne siedzenie w pokoju, ale nie czułam się też na siłach na poznawanie nowych ludzi; wszyscy wyglądali tak... Barwni i żywo. Czułam się wśród nich jak bezbarwny gołąb, który niechcący wleciał do klatki rajskich ptaków.
Zawsze czułam się dobrze w towarzystwie książek. Ja i moja siostra; brakowało mi jej teraz, w tej nowej, obcej szkole. Rosalie kochała czytać, zawsze miała cały pokój zawalony lekturami; uznałam, że posiedzenie w bibliotece da mi choć namiastkę siostry.
- "Potęga obrzydzenia"! - mruknęłam do siebie z radością na widok znajomej okładki. Lubiłam tę książkę; sama nie wiem czemu. Traktowałam ją trochę jak wyzwanie, wracałam do niej co rok - i za każdym razem rozumiałam trochę więcej.
Usiadłam przy stoliku pośrodku czytelni i oddałam się lekturze.

W końcu wybrałam książkę, zachciało mi się dobrego porządnego horroru. Ten akurat miał tytuł "Wyklęty". Usiadłam przy stoliku niedaleko jakiejś uczennicy, która nawet nie powiedziała mi dzień dobry i zaczęłam czytać.

Zerknęłam nad książką na drugą osobę w bibliotece. Wyglądała na okej osobę - ale za wcześnie było na osądy, zważywszy na to, że nie zamieniłyśmy nawet słowa.
"Biblioteka to nie jest dobre miejsce na konwersacje.", uznałam i wróciłam do porzuconej na chwilę Kristevy, ciesząc się znajomymi akapitami.

Założyłam nogę na nogę i czytałam dalej, jak zwykle byłam całkowicie pochłonięta lekturą i zapominałam o otaczającym mnie świecie.

W końcu jednak dotarłam do TEGO fragmentu. Tego fragmentu, który od lat niezmiennie stanowił dla mnie nierozwiązywalną zagadkę.
I wciąż nie miałam bladego pojęcia o co chodzi.
Westchnęłam. Zamknęłam książkę i spojrzałam w przestrzeń przed sobą. W końcu wstałam, odłożyłam książkę na półkę i wyszłam, ostatni raz zerkając na jasną dziewczynę w pomieszczeniu.
(->mała fontanna)

Wstałam w końcu, podeszłam do biurka i powiedziałam bibliotekarce, że ją wypożyczam po czym wyszłam z biblioteki.
NP: Pokój Nauczycielski

Weszłam znów do biblioteki, oddałam książkę, którą wypożyczyłam i teraz zdecydowałam się na jakąś historyczną. Może o tematyce wojennej? Przeszłam do półki z takimi książkami i znalazłam ciekawą na temat bitwy samurajów z imperium. - Świetnie... - powiedziałam z uśmiechem do siebie, usiadłam i zaczęłam czytać.

Weszłam do biblioteki, niczym prawdziwy ninja. Nawet nie wiem, po co. Rozejrzałam się i omal nie wpadłam na regał książek. Ona tu była. Była tak skupiona na czytaniu, że nie dostrzegła mnie. Tak myślę. Wyglądała uroczo, jej twarz wydawała się taka gładka...Niewinna? Zoe, opanuj się! Nawet nie zauważyłam kiedy moja ręka spoczęła w kieszeni mojej bluzy. Wzięłam telefon i włączyłam aparat. Schowałam się za regałem, prawie jak tajny agent i zrobiłam zdjęcie. Bez błysku, czy dźwięków-nie chciałam aby było słychać czy widać, że to robię. Zerknęłam na zdjęcie. Wyglądało ślicznie. Schowałam telefon uprzednio go wyłączając i zaczęłam przeglądać książki, trzymając ręce w kieszeniach. Zabiłabym gdyby teraz mój telefon się zgubił.

Czytałam dalej, jak zwykle wydawałam się całkowicie odcięta od świata, tak pochłonięta lekturą. Nawet na mojej twarzy widać były emocje przy opisach walk, bohaterskich czynów żołnierzy.

Co jakiś czas zerkałam przez ramię na nauczycielkę. Korciło mnie aby znowu zrobić zdjęcie, ale...Nie Zoe, przestań. Zachowuję się okropnie. Powinnam czuć się okropnie, ale uśmiecham się. Dlaczego? Właśnie, lekcja! Prawie zapomniałam. Zerknęłam na zegarek i szybko poszłam w stronę wyjścia.

NP: Sala Taneczna

Po jakimś czasie dotarła do samego końca, wręcz byłam niezadowolona, że tak szybko ją przeczytałam. Odłożyłam książkę i naszedł mnie inny, wręcz prześwietny pomysł. Napędzana tą myślą, szybko wyszłam z biblioteki.
NP: Pokój Katriiny Sovallainen.

Weszłam do biblioteki. Wow, ale wielka.... Wyjęłam swoją książkę i zaczęłam czytać

Czytałam książkę i natknęłam się na dziwne imię. Benita.... Jak jakieś zawołanie
-Benita!

Weszłam do biblioteki z nadzieją, że nikogo tam nie spotkam. W ciszy i spokoju chciałam przejrzeć półki w poszukiwaniu czegoś lekkiego, jak na przykład wychwalana przez moich europejskich znajomych "Kariera Nikodema Dyzmy" autora o nazwisku nie do wymówienia. Niestety, nie byłam tam sama. Nie zmieniłam jednak swoich planów i przejechałam się kilka metrów na bibliotecznej drabinie w poszukiwaniu półki z literaturą polską.
Usłyszałam swoje imię i odwróciłam się, zawisając na szczeblach tylko prawymi kończynami. Ruda dziewczyna zdecydowanie nie wyglądała na nauczycielkę. Odepchnęłam się od półki i podjechałam do niej.
- Dla ciebie pani profesor major Benita von Henning. Czego? - zapytałam grzecznie.

-Hę? Czytałam książkę, a to imię brzmi jak zawołanie, dlatego je krzyknęłam- przechyliłam głowe w bok, ponoć ta nauczycielka była straszna.

- Ksiażkę..?
Zeskoczyłam z drabiny i zajrzałam dziewczynie przez ramię. Jedyna osoba nosząca moje personalia to córka profesora von Henninga ze starego, polskiego serialu. "J-23", czy jakoś tak...
- Co to?

-No.... Książka, pierwsza lepsza. Ale to imię naprawdę tak brzmi.... A pani fryzura wygląda jak Składowskiej po wybuchu- przegryzłam wargę, starając się nie zaśmiać.

Nie zwróciłam uwagi na komentarz dotyczący moich włosów. Zdążyłam się już przyzwyczaić, poza tym nie lubiłam wdawać się w pyskówki.
- Co. To. Za. Książka?! - warknęłam, wyrywając jej tomik z ręki. Przeczytałam tytuł.
"The Plagues of Krokstadøra", Theo Finstad.
Mój podkomendny.
Nie uwierzyłam, przeczytałam jeszcze raz. Przewróciłam kartki w poszukiwaniu zdjęć. Na kilku byli ludzie, których nie znałam, na dwóch moi podwładni, głównie z lokalnych oddziałów. żeby skutecznie stłumić wspomnienia, musiałam wysuszyć pół flaszki z whiskey. Pomogło. Przerzucałam dalej.
Znalazłam siebie. Stałam przed zdobytym urzędem miejskim w tytułowym mieście, w dłoni dzierżąc flagę Protektoratu. Lasse Tharaldsen, mój nieżyjący już adiutant, wznosił toast butelką aquavitu. Wyglądał, jakby grał w reklamie.
- Konfiskuję to - pomachałam w stronę bibliotekarki i schowałam zieloną książkę do kieszeni. Trzeba będzie się temu przyjrzeć... Ponownie zwróciłam się do dziewczyny. - Skąd to wytrzasnęłaś?! Są tu jeszcze takie pozycje?!

-Z domu. Tata mi dał, może mi to pani oddać?- próbowałam dosięgnąć książki, ale mój wzrost dawał o sobie znać

- Skończysz edukację w tej szkole, oddam. Albo... - złagodniałam nagle, przypominając sobie o książkach od własnego ojca, które ciągałam wszędzie, gdzie wyjeżdżałam - ...przeczytam i ci oddam. Muszę sobie przypomnieć stare czasy... No, nie denerwuj się już. Jeśli ci oddam, to z autografem pod zdjęciem.

-Nie chcę pani autografu. Żegnam- wzięłam torbę, po czym wyszłam szybko z biblioteki. Ta fryzura doprawdy była okropna..

Np. Stołówka

Nic straconego. Książka dla mnie. Trzeba będzie się po Finstedzie przejechać. No ale cóż, tak to jest, jak nie pyta się dowódców misji o zgodę. Szkoda, że nie zginął tam zamiast Lassego...
Postanowiłam przejść się do gabinetu Amber. Chyba miała tam telefon...

/NP: Gabinet dyrektorki/

Przebrany i odświeżony przechadzałem się pośród reagłow. Wysokie pod sam sufit dawały wyraz intymności i odcięcia się od wszystkiego. Z tego co było mi również wiadomo, były tu takie miejsca do których nawet monitoring nie był w stanie sięgnąć.
Potrzebowałem dobrej książki. Może nie wybitnej, jednak po prostu dobrej. "1984" czy "Inny świat". Coś z klasyków.
Na szczęście obok mnie nie było nikogo, więc spokojnie mogłem stac przed regalami, oglądając ich grzbiety. Ot, takie przyzwyczajenie kiedy jeszcze sam byłem w szkole średniej.