pokój Nikołaja

Pokój z tak zwaną duszą. Pełen bałaganu i, na pierwszy rzut oka, przypadkowych rzeczy. wiecznie zaciemniony, chowany w półmroku. Regał na książki, obok niego fotel do czytania. Gdzieś w kącie biurko zawalone projektami i książkami, a obok tego bałaganu czarny MacBook. Gramofon zamiast wierzy stereo, ściany ozdobione zdjęciami z miejsc które odwiedził a w niepozornej szafie - najlepsze koszule i markowe paski.

Każdy z nas jest przecież tylko człowiekiem, przez co każdy może popełnić błąd - dokładnie taka myśl towarzyszyła mi, kiedy chwilę po przebudzeniu usiadłem na skraju łóżka. Słońce leniwie wlewało się do pokoju, co mogło oznaczać tylko jedno: spóźniłem się na rozpoczęcie.
Mogłem się tego po sobie spodziewać, jednak wczoraj moi bracia wylądowali w kraju gdzie aktualnie przebywam, więc wypadło pokazać im jak pije się w USA. Tudzież nauczyć Amerykanów jak powinno się pić, punkt widzenia zależał od punku siedzenia, podczas zeszłej nocy.
Kiedy wziąłem do ręki srebrny telefon, okazało się, że jest dopiero godzina siódma dwadzieścia. Tylko że był drugi września.
Brawo Nikołaj.

next: stołówka

Nie miałem pojęcia co sie ze mną działo. Zaraz po tym jak wróciłem od tatuażysty złapała mnie gorączka i nie chciała złapać. 38 stopni, jak nie wyżej do tego dreszcze i ból głowy. Pięknie zaczęłam ten rok szkolny

next: fontanna

Leżałem, głaszcząc białego kota, który miał problemy z chodzeniem. Nigdy w życiu nie kupiłbym zwierzaka, wiedząc ze moge jakiemuś pomóc. Co prawda moj drugi kot jest niewidomy, a one razem to worek nieszczęścia, jednak chyba w całym budynku nie było bardziej kochanych stworzeń
One chociaz nie miały humorów i nie obrażały sie o byle co. No i za głaskanie ich, nikt nie wyrzuci mnie z pracy

Chcąc pożegnać sie z moja druga, czarna miłością, zauważyłem ze nigdzie go nie ma. Ten głupi czarny, ślepy siersciuch ktorego kocham nad życie musiał sie gdzieś zapodziać. ZNOWU.
Michałem ochotę biegać spanikowany i zrozpaczony jednak musiałem isc ja lekcje. Za kolejna nieobecność, dyrektorka mnie zabije

next: sala od historii sztuki

Usiadłem na lozku, odkładając Ptysia obok siebie. Zszedł ostrożnie, jakby badał gdzie jest i chyba przez to nie odszedł ode mnie. Zwinął sie w kulkę, zaraz obok moich ud, mrucząc i grzejąc je.
-Jak dobrze, ze chociaz was mam - szepnąłem, drapiąc kota