Opuszczony dom

Chciałam zacząć zwiedzanie od klubu, ale mój wzrok przyciągnęło właśnie to miejsce. Uwielbiam opuszczone budynki rodem z miasta widmo. To miejsce byłoby idealne na nakręcenie filmu dokumentalnego albo chociaż do zrobienia sesji zdjęciowej. Wyciągnęłam telefon i zaczęłam robić zdjęcia wszystkiemu, co wpadło mi w oko.

Wszedłem cicho do pomieszczenia, zaciekawiony co to jest za miejsce. Wyglądało mi na jakąś bazylikę raczej... Zauważyłem Nath odwróconą do mnie plecami i usiadłem na podłodze, zacząłem się jej przyglądać.

Odwróciłam się gwałtownie, gdy usłyszałam za sobą kroki.
- Dobrze się bawisz? - zapytałam patrząc na Matta i lekko się uśmiechnęłam.

- Jak najbardziej. Cóż, nikt by nie pogardził takimi widokami - zaśmiałem się lekko.

- Ah dziękuję - zaśmiałam się i poprawiłam włosy.

Roześmiałem się widząc co robi i się rozejrzałem dookoła. - Nie spodziewałem się trafić tu na Ciebie. Gdzie wampirza trumna lub drzewa tropikalne?

- Uwielbiam miejsca tego typu - powiedziałam obracając się wokół i rozkładając ręce - Tu jest tak pięknie i spokojnie.

- Coś w tym jest. Ja akurat po drodze do klubu zauważyłem, po tym jak Erica i jej koleżanki wysiadły, zawróciłem by wpaść tutaj - westchnąłem i się przybliżyłem do niej.

- Pojechałabym kiedyś do miasta widmo. Na przykład do Czarnobyla - zaśmiałam się - Opuszczone budynki totalnie mnie kręcą.

- W Czarnobylu nie mogłabyś za długo przebywać niestety. Ale fajnie byłoby tak pojechać w sumie - spojrzałem na chwilę zamyślony na ścianę.

- Nic by mi nie było - prychnęłam - Już jestem toksyczna i napromieniowana. No i ... wyglądam trochę jak zombie. Pasuję tam idealnie.

- Toksyczna? Jak zombie nie wyglądasz, jako, że nie lubisz komplementów, to powiem Ci tylko, że jesteś tak piękna, że nie wierzę, że srasz. I tyle - wzruszyłem ramionami.

- Ja wale - parsknęłam śmiechem - Nie wierzę, że to powiedziałeś. Nie no, lepszego tekstu nie potrafisz wymyślić?

- Wymyśliłem coś pierwszego lepszego - prychnąłem rozbawiony. - Ale lubię ten tekst.

- Postaraj się bardziej, bo na to nikogo nigdy nie wyrwiesz - prewróciłam oczami i usiadłam tam, gdzie wcześniej stałam.

- Skąd stwierdzenie, że chcę Cię wyrwać? Głodnemu chleb na myśli - skomentowałem i usiadłem obok niej.

- A czy ja powiedziałam, że chodzi o mnie? - zaśmiałam się - Słuchaj co się do ciebie mówi.

- Cóż, myślę, że żadna dziewczyna na obecną chwilę nie przykuwa mojej uwagi bardziej niż Ty - westchnąłem i się położyłem na ziemi.

- Nie uderzyłeś się może w głowę, gdy tutaj szedłeś? - zapytałam unosząc brwi - Na przykład w korytarzu przy drzwiach. Tam z zawalonym sufitem.

- Nie, inaczej bym teraz rzucał kurwami narzekając na ból głowy - odpowiedziałem patrząc na nią. - Ogółem, serio mnie zaskoczyłaś na lekcji. No, z tymi skrzypcami u Katriiny.

- Ma się ten talent - powiedziałam uśmiechając się szeroko - A ty totalnie mnie zaskoczyłeś grając na gitarze. Przez chwilę myślałam, że zejdę na zawał.

- Aż tak Ci się podobało? - wyszczerzyłem zęby w uśmiechu. - Właśnie widziałem, że byłaś taka jakby totalnie wybita - zaśmiałem się.

- Czy aż tak mi się spodobało? Człowieku, to było przeepickie! - zaśmiałam się - W życiu nie słyszałam czegoś tak wspanałego.

- Jak wrócimy, to mogę Ci jeszcze pograć, spokojnie - zaśmiałem się i założyłem ręce za głowę. - A Ty mi zagrasz tą piosenkę jeszcze raz.