Gabinet pielęgniarki

- W czym mogę pomóc? - zapytałam siedząc biurkiem i zobaczyłam krwawiącą rękę chłopaka. - Jasna cholera! - zerwałam się z miejsca i od razu zaciągnęłam ją na łóżko. - Coś Ty sobie zrobił? O swoją dziewczynę się biłeś czy jak? - zaczynałam się przyglądać dłoni. - Bił się o Ciebie? - zerknęłam na dziewczynę na chwilę.

Popatrzyłam na pielęgniarkę z przerażeniem. Przecież ... nie jest aż tak źle ...

- Dobrze wiedzieć, że jesteśmy parą - mruknąłem i krzyknąłem krótko, gdy kość się przemieściła.

Zaśmiałam się, gdy to powiedział. W sumie do tej pory nie zwróciłam uwagi na słowa pielęgniarki.

- Wybacz - powiedziałam szybko i przyciągnęłam do siebie wózek z rentgenem, zaczęłam prześwietlać. - Obyś nie miał odłamków kości nigdzie, inaczej nie obejdzie się bez szpitala. Jak on sobie to zrobił? - zapytałam czerwonowłosą.

- Nooooooooo najpierw walnął w ścianę - mruknęłam patrząc na rentgena - A potem jak zacisnął pięść, to tak wyszło no.

- Masz szczęście - mruknęłam patrząc uważnie na rentgen. - Zwykłe złamanie otwarte. Zostawisz na chwilę swojego chłopaka? Chyba, że nie przeszkodzi Ci krew i, bądź co nie bądź, prawdopodobne krzyki bólu. Muszę nastawić kości i usztywnić.

- Posłucham krzyków bólu z wielką przyjemnością - powiedziałam uśmiechając się - I to nie jest mój chłopak.

- To nie jest moja dziewczyna. W przeciwnym razie by nie czerpała z tego przyjemności - mruknąłem.

- Nawet jakbym była, to twój ból sprawiałby mi jeszcze większą przyjemność - prychnęłam.

- Dobra, więc działam - ostrzegłam i zaczęłam ustawiać jego kości, by były prosto, po czym poprawdziłam chłopaka do stolika. Owinęłam bandażami jego dłoń jeszcze i zaczęłam oblewać gipsem, by usztywnić.

Zacisnąłem zęby i dzielnie znosiłem nastawianie kości, nie chcąc dać tej satysfakcji Nathyenne.

- Nie no, serio? - prychnęłam opierając się o ścianę - A gdzie krzyk, ból i strumienie krwii?

- Nie, dam, Ci, tej, przyjemności - odpowiedziałem jej powoli i zabrałem już dłoń w gipsie. - Oho, właśnie zostałem inwalidą - mruknąłem i ruszyłem w stronę drzwi. - Dziękuję kochana służbo zdrowia, idę teraz do siebie.
NP: Pokój Matta

Westchnęłam ciężko i znów usiadłam za biurkiem.

- Dzięki za pomoc - powiedziałam z uśmiechem do pielęgniarki i wyszłam.
NP pokój Nath

- Isobel! Isobel kurwa!
Było można już usłyszeć z korytarza by po chwili drzwi od gabinetu otworzyły się z hukiem przez otwieranie je z kopa.
- Ona chyba nie... żyje?!
Pisnął ostatnie słowo jak święta dziewica przez ślinę która utknęła mu w gardle, z wrażenia, biegu i emocji.

- Tak? - zmarszczyłam brwi i przerażona przeniosłam szybko uczennicę na łóżko. Oddychała spokojnie, jakby... Spała? Podeszłam do kart zdrowia i zerknęłam na choroby. Narkolepsja... Ale, czemu by nie zrobić żartu Xavierowi? Zaczęłam więc niczym dobra aktorka udawać przerażenie, sprawdziłam jej tętno i pokręciłam głową przygryzając wargę. Dodatkowo zauważyłam sińca na szyi, jak gdyby ktoś ją przydusił. Jednak i tak wiedziałam, że to narkolepsja. - Żadnego "chyba", ona nie żyje - powiedziałam cicho i zaczęłam wybierać numer w telefonie. Nie dotykając jednak zielonej słuchawki, przyłożyłam telefon do ucha. - Przyślijcie mi ludzi od sekcji zwłok i koronera, od razu wyślijcie też do... Rodziny Blandelli zawiadomienie o śmierci córki. Tak, szkoła artystyczna, ulica Bin Ladena 69 - "rozłączyli się" i westchnęłam ciężko. - Widać, że ktoś ją ostatnio musiał przydusić. Uszkodził się jej układ oddechowy, nie mogła nagle oddychać.

- Co...
Odpowiedział niczym w amoku, zakręciło mu się w głowie. Świat nagle zaczął wirować i wszystko stanęło w slowmotion.
- Azel...
Wybebłotał coś pod nosem zrywając się nagle do łóżka i taranując wszystkie meble dokoła, wziął dziewczynę na ręce i wybiegł z gabinetu pędząc w bliżej nieokreślonym kierunku.

NP: Pokój Xaviera

Jednak nie było tak, jak się spodziewałam. Nie widziałam nic a nic zdrowego rozsądku w jego oczach. - Xavier! - krzyknęłam za nim gdy wybiegał i sama wystrzeliłam za nim.
Next: Pokój Xaviera