Pokój Aiden Chase

Pokój Aiden należy do tych, których się raczej nie odwiedza, jeśli się nie musi. Choćby ze względu na brak walorów estetycznych. Chyba, że w Twoim guście są całkiem spore, zabałaganione przestrzenie, w których jedynymi meblami są: niewielka komoda z pchliego targu, stolik, który stał tu przed jej przyjazdem, pojedyncze krzesło, ten fotel ze zdjęcia, który także znalazła tu przed przeprowadzką i materac na kilku drewnianych skrzyniach, imitujących łóżko. Ta przestrzeń zagospodarowana jest w sposób chaotyczny i nieuporządkowany. Każdy kąt wypełniają rzeźby, odbitki zdjęć i koty z kurzu. Niekiedy znajdzie się tam jakiś nienoszony od tygodnia sweter. Znaczną część pokoju wypełniają prace Aiden, niekiedy książki. Jednak kluczowy jest dla niej czajnik i toster, bez których w życiu by sobie nie poradziła.

Weszłam do pokoju i bezzwłocznie włączyłam czajnik, to jak odruch bezwarunkowy. Otwarcie drzwi, wyjęcie kubka, ewentualne dolanie wody do urządzenia, kliknięcie czerwonego przycisku. Dopiero po wykonaniu tych czynności mogłam zabrać się za cokolwiek. Piszczący odgłos gotującej się wody zwiastował ukojenie. Chwyciłam pierwszą lepszą torebkę kisielu i wsypałam proszek do naczynia. Podeszłam do okna, mieszając coraz to gęstszą ciecz z myślą o nadchodzącej lekcji historii sztuki. Na pierwszej się nie stawiłam, tej nie mogę opuścić. Historia sztuki to jeden z moich ulubionych przedmiotów. Tam nie muszę się socjalizować, wymagana jest ode mnie umiejętność znajdowania kontekstów, pamiętania faktów, kojarzenia epok. Brakowało mi tego przez wakacje.

Po zjedzeniu kisielu i ubrudzeniu moich dłoni lepką, szarawobrązową gliną, siadłam nieco zmęczona. Przemyłam dłonie wodą z butelki i zajrzałam do podręcznika od historii sztuki, który znałam już całkiem dobrze. Lubiłam czytać co ciekawsze podręczniki w wolnym czasie, gdy nie rzeźbiłam, ewentualnie nie pisałam, co jednak zdarzało mi się raczej często. Przewertowałam strony, przeczytałam artykuł na temat początków kubizmu i futuryzmu, po czym udałam się w stronę wyjścia z pokoju. Za kwadrans lekcja, czas się zbierać.
NP: sala od historii sztuki

Po lekcji usiadłam na łóżku i wbiłam wzrok w sufit. Czas się uspokoić.
Dziesięć minut ciszy i mogłam wrócić do pracy nad ostatnio zaczętą rzeźbą. Czas ubrudzić ręce.