Pokój Alexandra

Osobliwe pomieszczenie. Dość ciemne, składa się niemalże jedynie z dużego łóżka. Co lepsze prace wiszą na ścianach, a przybory do malowania są dobrze schowane pod łóżkiem.

Poprzednia lokalizacja: Klub ze striptizem
Wszedłem jak najciszej do swojego pokoju. Zdjąłem z siebie lekką kurtkę i odrzuciłem na stare, drewniane i cholernie skrzypiące krzesło. Sam padłem na wielkie łóżko pokryte kocami, poduszkami czy innymi narzutami. Zaciągnąłem żaluzje, tworząc w pokoju niemalźe kompletny mrok. Ściagnąłem buty przy użyciu kantu łóżka. Podciąnąłem poduszkę pod głowę i zasnąłem.

Z racji, że mój sen jest dość lekki, to może mnie z niego wybudzić byle hałas. I tak właśnie zdarzyło się tym razem. ktoś uderzył czymś w coś drewnianego. Masło maślane, wiem. Przetarłem oczy i zwlekłem się z łóżka. Chudą dłonią nacisnąłem klamkę i wyjrzałem zza drzwi. Gdzieś niedaleko stała dziewczyna, która prawdopodobnie siłowała się z drzwiami i równie prawdopodobnie walnęła przed chwilą głową w drzwi. Zagadka wyjaśniona. Opuściłem pokój i zacząłem zmierzać w jej stronę powolnym krokiem.
Następna lokalizacja: Pokój Nathyenne (a właściwie przed nim)

Poprzednia lokalizacja: Pokój nauczycielski (miałam przestój, przepraszam ♥)

Wgramoliłem się w końcu do mojej jamy nieszczęścia i wiecznej porażki. Ja pierdolę, jaki ja jestem kurwa żałosny. Padłem ciężko na ogromne łóżko i wyjąłem z tylko mi znanej kryjówki zdjęcie. Przedstawiało dziewczynę o lekko falowanych włosach i niesamowicie pochłaniających swoją głębią zielonych oczach. Pogłaskałem wychudłym palcem śliską powierzchnię niewielkiej kartki. To Elena, moja pierwsza prawdziwa miłość. Zginęła lata temu w zawalającym się budynku. Mówiłem jej, żeby tam nie szła, no cholera, mówiłem jej! Ale nie słuchała, jak zwykle. Elena nikogo nigdy nie słuchała, zawsze szła swoją drogą, której nawet ona nigdy do końca nie była pewna. Ale kochałem ją bardzo, i kocham ją nadal. Prawdopodobnie nigdy sobie nie wybaczę, chociaż w głębi duszy wiem, że nie mogłem nic na to poradzić, zatrzymać jej. Ale jeszcze głębiej wiem doskonale, że mogłem tupnąć nogą i podnieść głos, a nic by się nie stało. Może obraziłaby się na mnie, ale by nie zginęła. Moja Elena, moja Elena... Słona łza spłynęła po moim policzku. Lubiła mi coś podśpiewywać gdy siedzieliśmy razem na ławce, jeszcze w Kadic, w paryskim liceum. Opierała głowę o moje kolana, a ja nabawiałem się skrzywienia kręgosłupa, gdy nachylałem się nad kartką, na której coś rysowałem - pobliskie drzewa, kwiaty, znajome i nieznajome twarze, pary, ludzi. Albo moją Elenę właśnie...